Socjologia miasta i urbanizacji

Przed socjologią miasta: reformatorzy społeczni XVIII, XIX-wiecznej Europy.

• John Bellers 1699 – jakiś tam esej
• John Howard XVIII – dążył do wprowadzenia reform w więziennictwie angielskim – policzył więźniów i ich opisał “The State of the Prisons in England and Wales”
• F.M. Eden – “The State of the Poor or an History of the Labourin classes in England”
• John Aikin – “Description of the Country from 30-40 miles around Manchester”
• F. Le Play
• ogólna teoria społeczeństwa,  jego rozwoju, podkreślała doniosłość środowiska geograficznego (wpływ) na społeczeństwo;
• opracowanie reform społecznych;
• założył własną szkołę;
• znaleźć podstawowy element budowy społecznej, którego cechy mogłyby służyć za wskaźnik cech całego społeczeństwa; taką podstawową jednostką była dla Le Play’a rodzina bo jest zjawiskiem uniwersalnym, jest istotna, bo przedłuża ciągłość biologiczną społeczeństwa oraz jest instytucją zapewniającą swoim członkom środki utrzymania. Realizuje funkcję socjalizacyjną i jest ściśle związana z określonym środowiskiem geograficznym, a także pozostaje pod wpływem instytucji kultury zależnej od społeczeństwa. Badając rodzinę możemy się wiele dowiedzieć o społ. jako całości. Do swoich badań starał się dobierać rodziny reprezentatywne dla różnych regionów geograficznych. Interesowały go takie kwestie jak miejsce zamieszkania, rodzaj pracy, pozycja rodziny, organizacja rodziny, religia, obyczaje, higiena, środki utrzymania, czas wolny, historia rodziny i jej obyczaje, analiza budżetu rodziny – obserwacja naukowa, oraz wywiady z osobami nie należącymi do rodziny, ale znającymi ją z osobistych wywiadów – za pomocą kwestionariusza;
• uważa się go właściwego twórcę metody monograficznej

• Charles Boot – „Life and Latour of the People of London” 1886 r – 17 tomów
• badanie miasta wg dzielnic i wg grup zawodowych; źródła zastane – spisy ludności; korzystał z nich, ale były niewystarczające, chciał uzyskać serię opisów ilościowych i jakościowych mieszkań charakterystycznych dla danego miasta; kryterium nędzy – przeludnienie mieszkań, kryterium zbytku – ilość zatrudnionej służby domowej; wykorzystanie ekspertów społecznych -  zapewnił sobie współpracę funkcjonariuszy szkolnych, nauczycieli, inspektorów sanitarnych, zarządców mieszkań, policjantów, działaczy związkowych; interesowały go związki między zarobkami, poziomem stopy życiowej, kosztami utrzymania;

podzielił ludność pracującą Londynu na 8 klas społecznych:

Półprzestępców, przypadkowych

Zarabiających sezonowo

Ludzie pracujący z przerwami

Robotnicy pracujący stale, ale nisko zarabiający

Robotnicy pracujący stale o zarobkach przeciętnych

Robotnicy o płacy wyższej niż przeciętna

Niższa klasa średnia

Wyższa klasa średnia

• naniesienie na mapy przestrzennego rozmieszczenia nędzy w Londynie
• opracował metody badania społ. miejskich
• sporządził konkretny opis życia sobie współczesnego
• kontynuatorzy – szkoła chicagowska

• u nas Franciszek Bujak

Miasto w ujęciu Maxa Webera

• zasadniczy czynnik rozwoju kapitalizmu i innych cech cywilizacji zachodnich; zaznaczał, że nie chodzi o liczbę miast ani ich wielkość, na początku XIX w największe miasta znajdowały się w Azji;
• rozwój kapitalizmu nastąpił w mniejszych miastach europejskich;
• kapitalizm zrodził protestantyzm;
• teza: bardziej rozwinięte formy kapitalistycznej produkcji i wymiany towarów powstają tylko wtedy, gdy miasta zdominowane są przez klasę kupiecką, a nie przez biurokratów, księży lub wojowników i gdy są dostatecznie silne by bronić swej autonomii;
• odmienność cywilizacji Zachodu jako pewnej formacji kulturowej od cywilizacji Wschodu – Zachód bazował na osiągnięciach starożytnego Rzymu i Weber uznawał kulturową jedność cywilizacji Zachodu ze względu na występowanie w niej pewnego wyjątkowego zespołu cech:

Zachód wytworzył system prawnych ograniczeń władzy monarszej, ostatnim stadium w tym procesie było całkowite wyeliminowanie z systemu rządów monarszych i zastąpienie go państwowym rządem wybieralnych funkcjonariuszy i ciał kolegialnych;

na Zachodzie nie uznawano w zasadzie boskości władcy, co było cechą charakterystyczną wschodniego despotyzmu, wyjątkami od tej reguły było późne Cesarstwo Rzymskie oraz wczesnośredniowieczne państwa powstałe w wyniku podbojów i niektóre XVII-wieczne monarchie absolutne;

autonomia i wewnętrzna jedność miast europejskich – uważał, że tego nie ma na Wschodzie.

• Uważał, że system kastowy w Indiach czy też rodowość w Chinach i bariery na Bliskim Wschodzi zablokowały możliwość wewnętrznej integracji mieszkańców miast.
• Natomiast na Zachodzie ta wewnętrzna integracja miast w czasach średniowiecza była pierwszym krokiem na drodze do uzyskania przez miasta autonomii. Do tej jedności wewnętrznej mieszkańców miast przyczyniał się kościół katolicki, poprzez organizowanie wspólnych dla całej społeczności miejskiej uroczystości religijnych i świąt, co sprzyjało integracji mieszkańców. Autonomia miast jest warunkiem koniecznym, ale niewystarczającym rozwoju nowych form produkcji i handlu, czyli rozwoju kapitalizmu.

Kapitalizm produkcyjny (przemysłowy, racjonalny) – związany z koniecznością produkowania dóbr i usług – powstał i rozwinął się w Europie zachodniej;

. Kapitalizm pasożytniczy (polityczny lub irracjonalny) – oparty jest tylko na transferze bogactwa i jego zużywaniu tak jak było to w starożytnym Rzymie i w Azji starożytnej, gdzie występowało zjawisko drenażu ludów pobitych i w miastach dominowali wojownicy, a nie wytwórcy czy kupcy.

Podział miast wg Webera:

• producenckie
• konsumenckie

Ten podział jest podstawą do zrozumienia i wyjaśnienia cywilizacyjnej odmienności nowożytnego Zachodu i narodzin kapitalizmu na Zachodzie.

Przed okresem średniowiecza miasta stanowiły raczej ośrodki eksploatacji i konsumpcji, a nie produkcji. Dopiero w średniowiecznej Europie pojawiły się niewielkie, lecz niezależne ośrodki miejskie, które były skupiskiem producentów i kupców. To miasta dawały producentom i kupcom ochronę prawną oraz wysoką pozycję społeczną i udział w rządzeniu.

Narodziny socjologii miast

• w USA w okresie XX-lecia międzywojennego – Chicago – Szkoła Ekologii Społecznej – założyciel R. E. Park

Amerykańska socjologia opisowa XX-lecia międzywojennego, tzw. socjologia bez teorii, czerpała z XIX wiecznej filozofii europejskiej, z antropologii społecznej Durkheima i darwinizmu – dyscyplina ateoretyczna, raczej będąca socjografią.

*Nie budowali nowych systemów teoretycznych, ograniczali się do opisu faktów. Powstał nowy styl socjologicznej pracy naukowej, podobny do antropologicznego, który polegał bardziej na oglądaniu świata społecznego na własne oczy i unikaniu jakiegokolwiek aprioryzmu, niż wymyślaniu abstrakcyjnych systemów teoretycznych w gabinecie. Nastąpiło przekształcenie socjologii w naukę empiryczną i eksperymentalną. U wcześniejszych socjologów szukano nie tyle wielkich idei, co użytecznych metod badawczych i sprawnej aparatury pojęciowej. Wzrost badań empirycznych.

• Jeśli były teorie to:
• ściśle związane z badaniami empirycznymi
• koncentrowały się na problematyce społeczności lokalnej (odkrycie community!!!) - traktowana jako laboratorium.

wspólnota

Społeczność lokalna

zbiorowość terytorialna

• Badacze zajmowali się:

• urbanizacją
• indystrializacją
• stratyfikacją

(wzmożenie tych procesów  w latach 20. XX w)

Metoda antropologiczna zakładała pobyt badacza w terenie i opis wszystkich zjawisk i procesów mających miejsce w tej zbiorowości – tzw. badania monograficzne; stosowanie obserwacji uczestniczącej, czerpanie informacji ze źródeł zastanych, wywiady, oraz współpraca z ekspertami społecznymi.

Główne orientacje teoretyczne w latach 20. XX w.

• typologiczna – ujmowanie badanych społeczeństw jako reprezentacji szerszych kategorii stosunków społecznych czy zbiorowości ludzkich i mamy tu do czynienia z umieszczaniem tych społeczności na skali której punktami końcowymi były: wieś –miasto, wspólnota - zrzeszenie;

Tu: Robert Redfield – wprowadził skalę miejskość-wiejskość

• ekologiczna – Charles Galpin (twórca socjologii wsi) – bada się z punktu widzenia jaki na jej strukturę, funkcjonowanie i rozwój wywiera środowisko przyrodnicze i określone terytorium (przestrzeń); rozwojem skupisk ludzkich rządzą określone prawidłowości i osadnictwo odbywa się wg określonych powtarzalnych wzorów, zdeterminowanych przez warunki środowiskowe;

• strukturalno-funkcjonalna – Warner wyróżnił 6 klas w miastach amerykańskich (3 podstawowe i ich podkategorie – niższa, wyższa itd.); społeczność lokalna jako powiązany wewnętrznie system społeczny, nacisk na badanie struktury tej społeczności, czyli jej elementów składowych i ich wzajemnych zależności oraz funkcji jakie one pełnią w tej społeczności.

Chicagowska szkoła ekologii społecznej (R. E. Park)

• proces urbanizacji i jej społeczne konsekwencje
• powstała w 1915 roku i działała owocnie do połowy lat 30. XX w. – potem kryzys i nowe punkty odniesienia – wtedy Chicago najlepiej opisanym miastem świata
• miasto jako laboratorium
• szkoła obserwacji i opisu, a nie teoretycznego myślenia
• The City, R. Park

Burgess

Strefy:

centralna – dzielnica biznesu, główny ośrodek administracyjno-handlowy miasta – najważniejsze urzędy państwowe, municypalne (władze miejskie), dworce kolejowe, autobusowe, biura, ośrodki przemysłu lekkiego, centrum kulturalno-rozrywkowe

przejściowa – mieszkańcy wyparci ze strefy pierwszej;

robotnicza

podmiejska – strefa klasy średniej + luksusowe rezydencje elit miejskich

zamieszkiwana przez migrantów i ludzi nie w pełni wliczanych w obieg miasta (nie zawsze występuje)

R.Park

sam badan nie prowadził, był tylko inicjatorem

twórca pojęcia „grupa wtórna”

dualizm głównym rysem jego koncepcji – wyróżnienie dwóch poziomów życia społecznego:

o       poziom biotyczny – zbiorowości terytorialne (wsie i miasta)

o       poziom kulturowy - społeczeństwo

Zbiorowość terytorialna składa się z jednostek dążących tylko do zaspokojenia swoich egoistycznych potrzeb; zjawiska: walka o byt, konkurencja, a współpraca tylko chwilowa, jak w przyrodzie.

Społeczeństwo (wyższy poziom) – istnieje konsensus, solidarność dzięki komunikowaniu się i działaniom społecznym. W społeczeństwie ten konsensus i porozumienie utrwala kontrola społeczna i wynikając z niej działanie społeczne. Społeczeństwo składa się nie z jednostek, ale z osób – takich, które nie tylko zajmują określone miejsce w przestrzeni, lecz zajmują tez miejsce moralne, tzn. posiadają status przyznawany im przez inne osoby zgodnie z przyjętymi normami społecznymi.

Rodzaje interakcji:

• konkurencja – wytwarza równowagę gospodarczą
• konflikt – sposoby rozwiązania konfliktu prowadzą do porządku społecznego
• akomodacja – społeczny konformizm i społeczna organizacja
• asymilacja – wytwarza społeczeństwo – wspólna kultura, wspólne wartości i normy

Szkoła ta zastosowała tezy ekologii do socjologicznych opracowań zjawisk charakterystycznych dla dużego miasta.

Związek człowieka z jego szeroko pojętym środowiskiem dostarcza rad teoretycznych i aparatu pojęciowego użytecznych w badaniach.

Opis czynników wpływających na lokalizację, wielkość i organizację fizyczną społeczności. Interesowały ich przestrzenne aspekty stosunków biotycznych jednostek i instytucji oraz odkrycie zasad i czynników zawartych w zmiennych wzorach przestrzennego układu ludności i instytucji.

Koncentracja to naturalna tendencja do skupiania się instytucji o podobnym charakterze w określonym regionie, np. dzielnice handlowe, mieszkaniowe, przemysłowe.

Centralizacja - wyodrębnienie w mieście centrum, istnienie serca miasta.

Segregacja (selekcja) – wynikiem jej jest pewna jednorodność poszczególnych obszarów pod względem typu ludności, specjalizacji zawodowej, wykształcenia, stylu życia, rasy i pochodzenia etnicznego.

Płynność to ruch ludności w przestrzeni, ale niezmieniający jej pozycji ekologicznej – dojazdy do pracy, na zakupy, po rozrywkę.

Migracje- - zmiana położenia geograficznego – zmiana miejsca zamieszkania, przeprowadzki.

Inwazje – przenikanie ludności z jednego obszaru na inny, np. przenikanie ludności ze wsi do miasta, przenikanie ludności murzyńskiej do dzielnic białych.

Sukcesje – jeśli proces inwazji doprowadzi do całkowitego wyparcia ludności pierwotnej i zajęcia tego obszaru przez ludność napływową.

Interesowała się rozmieszczeniem przestrzennym ludności i instytucji – szerokie zastosowanie map – przedstawiały organizację przestrzenną zbiorowości, rozmieszczenie stref, dzielnic, rozmieszczenie różnych zjawisk społecznych takich jak rozmiary przestępczości, ceny mieszkań, gęstość zaludnienia poszczególnych dzielnic.

Lynd – „Middletown”

Warner – „Yankee City”

R. Lynd – niedoszły duchowny; badał religijność; „Middletown” – obszerna monografia, przyjął sześć punktów klasyfikacji działań ludzkich:

zdobywanie środków do życia;

wychowanie dzieci;

życie rodzinne;

spędzanie czasu wolnego;

praktyki religijne;

aktywność społeczna;

Badał Mancie w stanie Indiana – reprezentatywne; wpływ industrializacji na życie tradycyjnego miasta amerykańskiego (odkrycie złóż gazów).

Metody: obserwacja uczestnicząca, wywiad, ankieta, korzystanie ze źródeł zastanych

• wprowadził pojęcie klasy społecznej do badań
• working class
• bizness class

Kryterium: różnice w źródłach dochodów.

• najlepsza monografia o mieście jak powstała
• wrócił tam po 10 latach (40. XX w.) po wielkim kryzysie, napisał manifest o wolnych i przedsiębiorczych pionierach; „Middletown transisions” – na przełomie – różne tezy, opis nierówności, rodzina X trzymająca władzę; mit amerykańskiej równości padł – krytyczny ton; zapoczątkował nurt krytyczny w socjologii, potem kontynuował to Milles (?) „Białe kołnierzyki”; socjologia jako nauka niezdolna do stawiania czoła problemom społecznym.

W. L. Warner – 6 tomów „Yankee City” wyd. 1941-1959; twórca popularnego systemu stratyfikacyjnego społ. amerykańskiego; reprezentował funkcjonalną teorię socjologiczną; odrzucił ekonomiczne zróżnicowanie klasy społ., a zajął się uwarstwieniem.

Klasy społeczne to grupy ludzi którzy sami sadzą, ze są i rzeczywiście są zgodnie umiejscawiani przez wszystkich członków społeczności lokalnej na społecznie niższych lub wyższych pozycjach.

Problematyka społeczności lokalnej (community):

• zbiorowość terytorialna
• wspólnota

Hilary dokonał przeglądu definicji społeczności lokalnych i zauważył trzy wspólne cechy:

• wyodrębnione terytorium
• istniejące interakcje społeczne
• istnienie trwałej więzi społ. między członkami

R. Redfield

Community jest to społeczność mała, izolowana, niepiśmienna i homogeniczna, z silnym poczuciem grupowej solidarności; sposoby życia są tu skonwencjonalizowane we wspólny system (kultura), zachowania cechuje tradycjonalizm, spontaniczność, brak krytycyzmu i osobisty charakter kontaktów; sakralne przeważa nad świeckim, podobnie jak magia, animizm i antropomorfizm przeważają nad zachowaniem racjonalnym (badał Indian na półwyspie Jukatan). W miarę rozwoju kapitalizmu i urbanizacji zanikają takie społeczności lokalne – od wiejskości do miejskości (folk-urban).

Pięć perspektyw ujmowania problematyki społeczności lokalnej

1. moralna – A. Comte

Obserwator uprzemysławiania Europy, zerwania i dezorganizacji tradycyjnych form skupienia społ.; społeczność została zagubiona i powinna być na nowo odzyskana – jest to pilna potrzeba moralna w tych nowych czasach industrializacji i tworzenia republik; bez przywrócenia na nowych podstawach społeczności, swobody publiczne i równość obywatelska, to nie będą one miały tej nieodzownej, podtrzymującej substancji, która ostatecznie scementuje nowy ład społeczny. Dlatego perspektywą rozwojową społeczeństw nie może być indywidualizm, tylko właśnie społeczności, w których elementarną role odgrywa rodzina – tzw. perspektywa moralna

2. empiryczna – F. Le Play

Robił badania empiryczne, napisał „Europejskich robotników”, badał środowiska robotnicze, ich rodziny i warunki zamieszkania. Podstawą funkcjonowania społecznego jest rodzina i społeczność lokalna, w której te rodziny żyją.

3. typologiczna – F. Tonnies, M. Weber

Przejście od gemainschaft do gesselschaft

4. metodologiczna – Durkheim

Społeczność lokalna jest układem odniesienia i ramą analizy takich kwestii społ. jak moralność, prawo, umowa, religia; społeczeństwo wywodzi się ze społeczności lokalnej (dwa typy więzi społ. – solidarność organiczna i solidarność mechaniczną); zajmował się diadami i triadami, oraz elementarnymi więziami społ. takimi jak przyjaźń, koleżeństwo, lojalność; społeczeństwa przechodzą od form tradycyjnych do nowożytnych, czyli od spójnych i tradycyjnych form społeczności do anonimowych miejsko-industrialnych kompleksów i układów osiedleńczych; napisał „Mentalność wielkich miast” – życie w metropolii cechuje wyrachowanie, anonimowość, rezerwa w stosunku do innych i antytezą jest wieś, gdzie dominuje prostota, bezpośredniość i „ciepłe życie”

5. molekularna – G. Simmel - ?

wielkość, gęstość, heterogeniczność – określają miasta (wskaźniki)

Wszystkie konsekwencje prowadzą do minimalizacji (zaniku) grup pierwotnych, na rzecz wtórnych, formalnych; poczucie anonimowości mieszkańców i zanik kontroli społecznej, a przez to wzrost patologii społecznych, fragmentaryczność ról społecznych – człowiek ma do czynienia z wieloma zbiorowościami, w których występuje tylko jako rola społ. – np. pani w kiosku; znaczna liczba kontaktów przelotnych, zmniejszanie się liczby kontaktów pośrednich, nieformalnych.

Zanikają kontakty sąsiedzkie (kontakty pierwotne)

Nie ma jednego wzoru życia miejskiego – wielość, różnorodność w tym zakresie

Badania Wirtha

Odwrócenie się od urbanistycznego badania miast na rzecz ujęć geograficznych.

Podstawowe kierunki teoretyczno badawcze w socjologii miasta

Bronisław Misztal – „Przedmiotem rozważań socjologii miasta są wielorakie aspekty życia społ. zorganizowane wg pewnego wzoru. Tym wzorem organizacyjnym jest miasto rozumiane głównie jako przestrzenna forma skupienia ludności.”

Socjologia miasta jest głównie dyscypliną empiryczną, teorii jest stosunkowo niewiele. Istnieją dwie klasyczne orientacje teoretyczne (mają pewne odrębne właściwości teoretyczno-metodologiczne:

I.            studia ekologii ludzkiej, społecznej – podział, organizacja i wykorzystanie przestrzeni miejskiej;

Cztery grupy koncepcji:

ściśle przestrzenne – rysunek miasta i jego podział na poszczególne części

• koncepcje stref koncentrycznych – założenie, że mechanizmy selekcji poszczególnych zbiorowości społ. i funkcji miasta prowadzą do powstania pewnego porządku społeczno przestrzennego w postaci obszarów podobnych współśrodkowych okręgów;

obszarów naturalnych – podobna do poprzedniej, ale tu większy nacisk na elastyczność i zróżnicowanie zachodzących w mieście zjawisk np. ujęcie wielośrodkowe, wskazujące na równoczesną rolę różnych centrów i przyległych do nich obszarów mieszkaniowych, handlowych, komunikacyjnych i innych w rozwoju i funkcjonowaniu poszczególnych miast;

społeczne – koncepcje socjologiczne kładą nacisk na cechy psychospołeczne i kulturowe w społeczności miejskiej , np. podejście procesualne dot. Przesunięć ludnościowych i zmian w dominujących wzorach wykorzystania przestrzeni; orientacja – kulturowo symboliczna – ujmuje przestrzeń miejską jako symbol i wartość systemu społecznego;

ekonomiczne – podstawowe czynniki dla zjawisk społeczno-przestrzennych to: koszty, czas, odległość, rozkład i ceny parcel budowlanych i mieszkań, oraz będące tego następstwem przejawy optymalizacji w wykorzystaniu przestrzeni np. koncepcje dystansu ekologicznego która zajmuje się analizą dążenia do minimalizacji dystansu ekologicznego, ujawniającej się w postępowaniu poszczególnych mieszkańców zbiorowości, instytucji miejskich.

II.         studia społeczności lokalnych – zajmuje się badaniem sposobów i zasad wspólnego życia mieszkańców miasta i związanymi z tym przejawami społecznej organizacji i więzi

Dychotomiczne(??)

=>Wychodzenie poza dominujący kontekst przestrzenny – analiza czynników różnicujących mieszkańców miast pod względem ich miejsca zamieszkania i wykorzystania przestrzeni miejskiej, pochodzenia, rodzaju pracy, podłoża kulturowego i innych czynników, które mogą być podłożem wykształcania się pewnych wspólnot w obrębie miasta.

Dwa wymiary społeczności lokalnej:

1. skupienie się grup mieszkańców rozwijających i używających określonych warunków materialnych na określonym terytorium i na tej podstawie materialnej powstaje drugi wymiar
2. czyli powstają pewne całości społeczne, te całości społeczne charakteryzują się obejmowaniem wielości przejawów życia mieszkańców; w tych całościach społecznych realizowane są codzienne czynności jednostek i zbiorowości, tu zaspokajane są liczne potrzeby, w tej całości społ. pojawiają się przejawy pozytywnego wartościowania tego co wspólne, pojawia się więź społeczna i świadomość typu „my”.

Cztery nowe kierunki w socjologii miasta:

1. radykalno-krytyczny (Castells) – silne wyróżnianie i wykorzystywanie współczynnika makrospołecznego – polega to na podkreślaniu, ze miast nie jest oderwane i niezależne od całego społeczeństwa i jego właściwości, zatem zjawiska miejskie należy badać z uwzględnieniem wpływów struktur i procesów makrospołecznych; głównie ekonomicznych i politycznych; szczególna uwaga skupiona jest tutaj na koncentracji i ekspansji kapitału przestrzeni miejskiej oraz na obecności i interwencji państwa w przestrzeń miejską, główne zainteresowanie stanowią nierówności społeczne w warunkach miejskich; przedstawiciele tego kierunku chcą artykułować oddolne interesy mieszkańców.
2. neokonserwatywny – zaprzeczenie poprzedniego; rzucanie wyzwania tradycyjnie rozumianym zasadom kształtowania miast na rzecz żywiołowego rozwoju rynku gospodarczego i nieskrępowanej przedsiębiorczości przy odrzuceniu interwencjonizmu w tworzeniu i funkcjonowaniu miast; podstawową siłą rozwoju miast powinny być inicjatywy prywatne; koncepcja obszarów wolnej przesiębiorczości – podupadające obszary miast powinny być wolne od konkurencji i ograniczeń co ma dać szanse powtórnej ekspansji ekonomicznej, materialnej i społecznej, ma dojść do rewitalizacji tych obszarów.
3. pragmatyczny – nacisk na praktyczność podejmowanych planów urbanistycznych tworzonych w porozumieniu z mieszkańcami; należy wywołać lokalną aktywację samych mieszkańców prowadzącą do ulepszania miast; integracja i organizacja mieszkańców miast w celu zaspokojenia ich potrzeb i realizacji ich interesów; powinna nastąpić współpraca i uzupełnianie się mieszkańców i instytucji formalnych w procesie podejmowania decyzji dot. Miasta, jego rozwoju, powstawania nowych lokalnych inwestycji.
4. socjourbanistyczny – próba odpowiedzi na pytania dot. Związków między sposobami rozwoju i zagospodarowania przestrzeni a jakością życia ludzkiego; należy dążyć do rozpoznania i kształtowania fenomenu miejskiego, tak aby jego strona materialna czyli mieszkania, komunikacja, drogi etc. Była jak najlepiej skorelowana z potrzebami i właściwościami człowieka i grupy społ.; miejskie otoczenie powinno być przyjazne, pomocne, powinno służyć międzyludzkiej harmonii.