ALMORAWIDÓW PODBÓJ ARABSKIEJ HISZ¬PANII

ALMORAWIDÓW PODBÓJ ARABSKIEJ HISZ­PANII 1086-1094. Zagrożenie Sewilli, Gre­nady i Badajoz ze strony króla Kastylii i Leonu Alfonsa VI (1030-1109) sprawiło, że emirowie poprosili o pomoc Jusufa ibu Taszfina (zm. 1106), przywódcę Almorawi-dów, ascetycznej berberyjskiej sekty muzuł­mańskiej z Afryki Północnej, mimo ryzyka, że będą musieli się mu podporządkować. W czerwcu 1086 armia Almorawidów przy­była do Algeciras w Hiszpanii i wkrótce dołączyli do niej emirowie Sewilli, Grenady i Malagi ze swoimi wojskami. Razem ruszyli na północ w kierunku Badajoz. Wojska Alfonsa, wspierane przez posiłki aragońskie, stawiły czoło połączonym armiom Almora­widów i Maurów (hiszpańscy muzułmanie), pod wodzą Jusufa ibn Taszfina. 23 paź­dziernika 1086, w bitwie pod Zallaka, w po­bliżu Badajoz, siły kastylijsko-aragońskie poniosły druzgocącą klęskę. Rycerstwo fran­cuskie przybyło z pomocą w 1087, by ocalić Hiszpanów przed skutkami klęski. Wkrótce potem władca almorawidzki, Jusuf ibn Tasz-fin, wrócił do Afryki Północnej, ale zwycięs­twa odnoszone przez chrześcijan pod wodzą Rodriga Diaza de Bivar, znanego powszech­nie pod imieniem Cyd (1040?-1099), i uda­ne wypady chrześcijan na terytoria Maurów, zmusiły go do powrotu do Hiszpanii w czer­wcu 1089. Kilku pomniejszych władców wsparło go w walce z Alfonsem, ale Jusuf ibn Taszfin nie odniósł sukcesów i musiał wycofać się do Maroka (Afryka Północna). Wrócił ponownie do Hiszpanii w 1090 i podbił emiraty Malagi i Grenady. Gdy Almorawidzi zagrozili Sewilli, jej emir, Muhammad al-Mutamid (1040-1095) zwró-

cił się o pomoc do Alfonsa, ale nie zapobieg­ło to upadkowi Sewilli w listopadzie 1091. Almorawidzi opanowali Badajoz w 1094. Z wyjątkiem regionu i miasta Walencja (patrz cyda podbój walencji 1089-1094) cała południowa część Półwyspu Iberyjskiego znalazła się w rękach Almorawidów. Sara-gossa pozostała w rękach dynastii Hud. Patrz także almohadów podbój arabskiej

HISZPANII