ALNWICK, BITWA POD ALNWICK PIERWSZA

ALNWICK, BITWA POD ALNWICK PIERWSZA I0»3. Król szkocki, Malcolm III Canmore (zm. 1093) żył w Anglii do 1066, ale po zwycięstwie Normanów pod Hastings (patrz normanów podbój 1000) przeniósł się do Szkocji. Udzielił schronienia saksońskiemu pretendentowi do tronu Anglii Edgarowi Athelingowi (1060?-! 125) i poślubił jego siostrę, która pomagała mu potem w cywi­lizowaniu Szkocji. Wypad do Nortumbrii i Cumberlandu w 1072, mający na celu zdobycze terytorialne i obronę niezależności Szkocji, sprowokował odwet Normanów. W 1093, aby powstrzymać inwazję Nor­manów, Malcolm zaatakował Alnwick w Nortumbrii, wpadł jednak w zasadzkę i zginął. Po jego śmierci w Szkocji wybuchły zamieszki, które trwały przez 30 lat. Druga bitwa pod Alnwick 1174. W 1165 królem Szkocji został William Lew (1143-1214). Zawarł on pierwszy z wielu francusko-szko-ckich traktatów. William nie mógł pogodzić się z utratą Nortumbrii, którą zagarnęli Anglicy za panowania jego poprzednika. W czasie powstania przeciw królowi Anglii Henrykowi II (1133-1189), wznieconego przez jego syna księcia Henryka i baronów (patrz angielsko-normańska rebelia 1173--1174), książę Henryk obiecał zwrócić Szkocji Nortumbrię i Cumberland w zamian za pomoc. William Lew rozpoczął oblężenie Alnwick, które już wówczas było potężną warownią. Szkoci byli lekkomyślni i nie­ostrożni. Gdy pewnego mglistego dnia nie wystawili straży, Anglicy nadciągnęli niepo­strzeżenie i zadali im dotkliwą klęskę. Wil­liam Lew, straciwszy konia, dostał się do

niewoli. Został przewieziony do Falaise we Francji, gdzie zgodził się na upokarzające warunki i został wasalem Henryka.