ĆALUKJÓW WOJNA PRZECIW HARSZY

ĆALUKJÓW WOJNA PRZECIW HARSZY 620.

Po upadku dynastii Guptów (patrz guptów dynastii podboje 320-407) Harsza (Harsza-wardhana) (ok. 590-647), książę królestwa Sthanwiśwara w pobliżu Delhi, podjął drugą w historii próbę zjednoczenia Indii. Jako były wasal Guptów miał nadzieję połączyć dawne ich posiadłości. Po objęciu tronu w 606 zaczął tworzyć wielkie indyjskie imperium, uzyskując wpływy na obszarach od Gudżaratu na zachodzie po Assam na wschodzie. Stworzył imperium oparte na zależności wasalnej. Nie zdołał opanować terytoriów na zachód od Indusu (gdzie znajdują się niezwykle ważne przejścia w kierunku północno-zachodnim), usiłował podporządkować sobie ziemie na południu środkowej części równiny Dekan i napotkał

tam zacięty opór Pulakeśina II (wzmian. 610-642), władcy zachodniej dynastii Ćalu-kjów. W 620 Pulakeśin odniósł zwycięstwo nad Harszą, co doprowadziło do zawarcia traktatu pokojowego, w którym uznano rzekę Narmadę za południową granicę cesar­stwa Harszy. Granica na tej rzece stała się tradycyjną granicą geograficzną między In­diami północnymi i południowymi. Harszą podjął działania wojenne przeciw Ćalukjom, ponieważ zdawał sobie sprawę, że władca Dekanu będzie kontrolował handel na za­chodnim i wschodnim wybrzeżu południo­wych Indii. Jego porażka stworzyła dla dynastii Ćalukjów szansę na opanowanie Gudżaratu (patrz ćalukjów dynastii woj­ny 543-655) i umożliwiła im podporządkowa­nie sobie całego Dekanu. Po śmierci Harszy, ok. 647, zjednoczone przez niego północne Indie rozpadły się i pozostały w takim stanie aż do utworzenia w XIII w. muzuł­mańskiego sułtanatu delhijskiego. W obu częściach Indii - północnej i południowej - ambitne dynastie, takie jak krótko panu­jąca dynastia Pallawów, wczesna i późna dynastia Ćolów, musiały się teraz opierać zachodniej i wschodniej dynastii Ćalukjów.