ANGIELSKO-FRANCUSKA WOJNA

ANGIELSKO-FRANCUSKA WOJNA 1159--1189. Gdy Henryk, hrabia Andegawenii, został królem Anglii Henrykiem II (1133-1189), władał wielkim obszarem za­równo w Anglii, jak i na kontynencie euro­pejskim. Stało się to przyczyną obaw i gnie­wu króla francuskiego, Ludwika VII (1120-1180), seniora Henryka. Zbyt słaby, by rozpocząć otwartą walkę, Ludwik starał się osłabić Henryka stosując różne intrygi. W 1159 Henryk dążąc do zrealizowania swoich roszczeń do Tuluzy, wyruszył na czele armii z Normandii i wkroczył do Tuluzy. Czekał tam już na niego Ludwik. Henryk nie chciał atakować bezpośrednio swego seniora, przeto nakazał odwrót; za­warł pokój, ale ślubował odwet. Ludwik nadal podkopywał pozycję Henryka, pod­żegając do buntu w angielskich posiadłoś­ciach we Francji. W 1173 namówił do

rebelii syna Henryka (patrz angielsko-nor-mandzka rebelia 1173-1174), nastawiał prze­ciw Henrykowi również jego żonę, Eleonorę Akwitańską (l 122?-1204), źle usposobioną do niego ze względu na jego zdrady małżeń­skie. Synowie Eleonory i Henryka spis­kowali przeciwko ojcu, dążąc do zyskania większej władzy w nadanych im ziemiach. Śmierć Ludwika w 1180 na krótko tylko przerwała działania wojenne. W 1183 Ry­szard (1157-1199), hrabia Akwitanii, póź­niejszy król angielski Ryszard Lwie Serce, zdławił skierowaną przeciw niemu rebelię i w 1189, wspomagany przez brata Jana (1167-1216), późniejszego króla Anglii, oraz przez króla Francji, Filipa II (1165-1223) rozpoczął wojnę z ojcem. Śmierć Henryka II (1189) wyniosła Ryszarda na tron angielski. Patrz także henryka n walki w walii