ANGIELSKO-HISZPAŃSKA WOJNA

ANGIELSKO-HISZPAŃSKA WOJNA 1727--1729 (francusko-hiszpańska wojna). W 1725 hiszpański dyplomata Jan Willem,

książę Ripperda (1680-1737), podpisał trak­tat wiedeński i tym samym doprowadził do przymierza między królem Hiszpanii Fili­pem V (1683-1746) a cesarzem Świętego Cesarstwa Rzymskiego Karolem VI (1685-1740). Austria zobowiązała się użyć swojej „perswazji', by wymusić na Brytyj­czykach zrzeczenie się na rzecz Hiszpanii Gibraltaru i Minorki. W odpowiedzi na nowe przymierze brytyjski sekretarz stanu Charles Townshend (1674-1738) doprowa­dził do sojuszu Anglii, Francji i Holandii (później dołączyły się również Szwecja, Dania i małe państwa niemieckie), potwier­dzonego traktatem hanowerskim podpisa­nym 3 września 1725. Celem sojuszu była wzajemna obrona, a także zniszczenie han­dlowej Kompanii Ostendzkiej mającej sie­dzibę w austriackich Niderlandach i rywa­lizującej z brytyjską i holenderską kom­paniami wschodnioindyjskimi. Wielka Bry­tania i Francja nie dopuściły, by syn Filipa, Karol (1716-1788), został władcą księstw włoskich, których był sukcesorem (patrz czterostronnego przymierza wojna ms--1720). W lutym 1727 Hiszpania wypowie­działa wojnę Wielkiej Brytanii i rozpoczęła oblężenie Gibraltaru, ale Austria, która oba­wiała się potęgi przymierza hanowerskiego, zachowała neutralność. Brytyjczycy usiło­wali zagarnąć hiszpańskie okręty ze skar­bami w Indiach Zachodnich, aby bogactwa te nie zachęciły Austrii na tyle, żeby przy­stąpiła do wojny; brytyjskie okręty wojenne zablokowały Porto Bello w Panamie, pat­rolowały również wybrzeża Morza Karaib­skiego i staczały niewielkie bitwy morskie. Dzięki wysiłkom francuskiego kardynała Andre Hercule de Fleury (1653-1743) w maju 1727 został zawarty rozejm, który zakończył otwartą wojnę, jednak negocjacje pokojowe przeciągały się. Królowa Hisz­panii Elżbieta Farnese (1692-1766) na wieść o tym, że Austria nie dotrzymała woj­skowych warunków przymierza hiszpań-sko-austriackiego, zerwała przymierze. Na mocy traktatu sewilskiego z 9 listopada 1729 Hiszpania przyjęła warunki pokoju

w Utrechcie z 1713 (patrz hiszpańska wojna sukcesyjna I7oi-i7i4), uznała władzę Wielkiej Brytanii nad Gibraltarem i przy­znała przywileje handlowe Wielkiej Bryta­nii i Francji, które zgodziły się na prawo Karola do dziedziczenia włoskich księstw rodu Farnese - Parmy i Piacenzy oraz Toskanii. Cesarz Karol zobowiązał się do przyjęcia tych warunków w drugim trak­tacie wiedeńskim zawartym 22 lipca 1731, po czym Karol odziedziczył księstwa rodu Farnese.