ANGOLSKA WOJNA DOMOWA

ANGOLSKA WOJNA DOMOWA 1975-1992.

W 1976 Ludowy Ruch Wyzwolenia Angoli (MPLA) zyskał przewagę w rządzie central­nym (patrz angoli wojna o niepodległość 1961-1976), wskutek czego nabrał on orientacji marksistowskiej. Wówczas dwa inne ugru­powania walczące o władzę - Narodowy Front Wyzwolenia Angoli (FNLA) i Naro­dowy Związek na rzecz Całkowitej Niepod­ległości Angoli (UNITA) odmówiły uznania rządu. W 1977 MPLA zdobył ostatnie ważne ośrodki oporu UNITY. Przywódcy UNITY uciekli do Zairu i Zambii, tam zreorganizo­wali swoje oddziały i wznowili walkę par­tyzancką z MPLA. UNITA często korzys­tała ze wsparcia wojskowego białych najem­ników z Republiki Południowej Afryki i Por­tugalii, a Stany Zjednoczone nieoficjalnie udzielały UNICIE pomocy wojskowej i fi­nansowej. W 1977 partyzanci UNITY do-

konali kilku ataków na ośrodki miejskie w Angoli, ale powstanie, które UNITA popierała, zostało zdławione. W następnym roku rząd podjął ofensywę mającą na celu wyparcie partyzantów z opanowanych przez nich dużych obszarów na południu Angoli. Ofensywa ta jednak zakończyła się fiaskiem. Solidaryzując się z RPA, UNITA pozwalała siłom zbrojnym Afryki Południowej utrzy­mywać na kontrolowanym przez siebie te­rytorium bazy, z których prowadzone były wypady do Namibii, czyli Afryki Południo-wo-Zachodniej (patrz namibii wojna o nie­podległość 1966-1990). Na początku lat osie­mdziesiątych partyzanci UNITY rozszerzyli swoją władzę na Angolę środkową i połud-niowo-wschodnią. UNITA zyskała poparcie Wielkiej Brytanii, Francji, Stanów Zjed­noczonych, Arabii Saudyjskiej i wielu państw afrykańskich, natomiast MPLA po­pierany był przez Związek Radziecki i Ku­bę. Ciągła walka zniszczyła gospodarkę An­goli i zmusiła jedną szóstą jej mieszkańców do zmiany miejsca zamieszkania; wielu z nich schroniło się w Zairze, Zambii i Kongu. Stany Zjednoczone zapowiedziały, że nie uznają rządu w Angoli dopóty, dopóki w republice będą przebywać wojska kubań­skie. Do rozwiązania kryzysu przyczyniło się pojednanie w 1991, po którym MPLA ogłosił zerwanie z marksizmem i zdobył większość miejsc w parlamencie we wrześ­niowych wyborach 1992.