ARABSKO-IZRAELSKA WOJNA

ARABSKO-IZRAELSKA WOJNA 1956 (sueska lub synajska wojna). W lipcu 1956 egipski prezydent Gamal Abdel Naser (1918-1970) znacjonalizował Kanał Sueski, co doprowa­dziło do wybuchu kryzysu w Wielkiej Bry­tanii, Francji i Stanach Zjednoczonych. Egipt nie zgadzał się na międzynarodowy zarząd kanału. Rządy Wielkiej Brytanii i Francji, pragnąc zapewnić ochronę swoich interesów na Bliskim Wschodzie, zorgani­zowały w Paryżu poufne spotkanie z Iz­raelem, na którym uzgodniono, że Izrael zaatakuje Kanał Sueski, po czym wojska angielskie i francuskie, zajmujące oficjalnie stanowisko neutralne, rozdzielą walczące strony i zapewnią kanałowi ochronę. Celem tych działań miało być obalenie Nasera. 29 października 1956 nastąpił atak Izraela; nim rząd brytyjski i francuski nakazały Izraelowi i Egiptowi przerwanie ognia i wy­cofanie się z zajętych obszarów, Izraelczycy zdobyli Strefę Gazy, Szarm el-Szejch i kilka innych ważnych punktów. Izrael, zgodnie z planem, podporządkował się wezwaniu o zawieszenie broni, natomiast Egipt, jak się spodziewano, odrzucił je. 5 listopada 1956 angielskie i francuskie oddziały spado­chroniarzy wylądowały w pobliżu Port Sai-du, zaatakowały i zabiły wielu żołnierzy egipskich. Następnego dnia Egipt i Izrael

zaakceptowały rozejm, do którego nawoły­wała ONZ. Organizacja Narodów Zjedno­czonych wysłała w ten rejon swoje jednostki wojskowe (UNEF), które nadzorowały za­wieszenie broni. Pod silną presją Stanów Zjednoczonych Wielka Brytania i Francja wycofały swoje wojska, a brytyjski premier Anthony Eden musiał ustąpić. (W 1957 Izrael przekazał UNEF Strefę Gazy i Szarm el-Szejch.) Patrz także sześciodniowa woj­na