BAHMANIDÓW SUŁTANATU WOJNA Z SUŁ¬TANATEM DELHIJSKIM

BAHMANIDÓW SUŁTANATU WOJNA Z SUŁ­TANATEM DELHIJSKIM 1346-1347. W 1326 Muhammad Tughlak, sułtan delhijski stłu­mił bunt muzułmanów dekańskich, a w 1328 rebelię w na północy Indii. W 1327 przeniósł stolicę z Delhi do Dewagiri, daw­nej stolicy Jadawów, przemianowanej teraz na Daulatabad. Do nowej stolicy przymuso­wo przesiedlono wielu ludzi z Delhi. Nowi przybysze stwierdzili, że trudno jest być mniejszością muzułmańską w regionie zdo­minowanym przez wyznawców hinduizmu i zaczęli stawiać opór władzy z Delhi. Opór przekształcił się w otwartą rebelię w 1344, władcą Dekanu został Nasir ud-din szach. Muhammad obiegł Daulatabad, zdobył go, ale obroniła się cytadela. Wkrótce wybuchł bunt na północy w Sudżaracie. Muhammad wyruszył, by go stłumić. Wówczas Zafar Chan (Hasan Gangu) przybył wraz z wład­cami hinduskimi na odsiecz cytadeli. Rozbił armię oblegając cytadelę. Nasir ud-din zre­zygnował z tronu na rzecz Zafara Chana. 3 sierpnia 1347 został on ogłoszony władcą Dekanu jako Ala ud-din Bahman Szach. Był założycielem dynastii Bahmanidów. Za jego panowania nastąpiła konsolidacja wła-

dzy muzułmańskiej w zachodnim Dekanie. Dużą część 175-letniej historii sułtanatu Bahmanidów zajmują wojny z królestwami hinduskimi, zwłaszcza z potężnym królest­wem Widżajanagar (patrz widżajanagaru wojny z sułtanatem bahmanidów 1350-