BIRMAŃSKA WOJNA DOMOWA

BIRMAŃSKA WOJNA DOMOWA 1753--1757. Po opanowaniu Awy w Górnej Bir­mie przez Monów, czyli lud Tailang (patrz birmańska wojna domowa 1740-1752), roz­poczęła się walka podjazdowa przeciw rzą­dom Monów, kierowana przez Alaungpaję (1714-1760), władcę Shwebo, który odmó­wił złożenia hołdu królowi Monów Binnji Dali (zm. 1774). Działania Alaungpaji zmu­siły Monów, do opuszczenia miasta Awy (1753), później nie zdołali go odzyskać (marzec 1754). Idąc w ślad za Monami na południe, do Dolnej Birmy, wojska Alaun­gpaji uwolniły Prome (Pji), odparły podjętą przez Monów próbę odbicia Prome (1755),

a potem zdobyły Rangun (maj 1755). W 1756 nacierający Birmańczycy Alaungpaji zrównali z ziemią port Monów, Syriam. Birmańczycy ujęli i stracili francuskich oficerów marynarki wojennej, w tym ich przywódcę de Bruno (zm. 1756), których okręty udzielały Monom pomocy. Birmań­czycy zdobyli i zniszczyli stolicę Monów, Pegu (1755); pojmali Binnja Dale i trzymali go w niewoli aż do 1774, po czym syn Alaungpaji, Hsinbjuszin (zm. 1776) nakazał go stracić. Król Alaungpaja i zapoczątkowa­na przez niego dynastia Konbaung dopro­wadziła do zjednoczenia Birmy.