BIRMAŃSKA WOJNA DOMOWA

BIRMAŃSKA WOJNA DOMOWA 1408-1417.

Pokój między birmańskim królestwem Awa w Górnej Birmie a królestwem Monów, Pegu w Dolnej Birmie, nie trwał długo (patrz birmańska wojna domowa 1368-1408). Król Pegu Razadarit (zm. 1423), który do­konał zwycięskiej inwazji na królestwo Ara­kan na zachodnim wybrzeżu Birmy i umieś­cił tam na tronie swoją marionetkę (1406), nakłonił wodzów Szanów z północy do usunięcia króla Awy Minhkaunga (zm. 1422) grożącego najazdem na Pegu i Arakan. Gdy Minhkaung był zajęty walkami w pań­stwie Szanów na północy, Monowie obiegli należące do Awy miasto Prome (Pji), co zmusiło Minhkaunga do powrotu na połu­dnie. W 1410 wojska birmańskie dowodzone przez syna Minhkaunga, księcia Minrek-jawswę (zm. 1416), najechały Arakan, usu­nęły marionetkowego władcę Razadarita, ale poniosły porażkę w delcie rzeki Irawadi. W 1412 Monowie znowu napadli na Prome. Dwie armie Awy, z których jedna przy­płynęła rzeką, a druga lądem, pokonały Monów, ale po napadzie wojsk Szanów z północy na obecne Maymyo wojsko bir­mańskie (pod dowództwem Minrekjawswy) musiało się zwrócić przeciw Szanom. Sza­nowie zostali pobici i wycofali się. W 1414-1415 Minrekjawswa ponownie na­jechał Pegu, zmusił Razadarita do wycofania się daleko na południe, nad Martaban, i zagrażał spustoszeniem królestwa Monów. Następny atak Szanów na północy zmusił Minhkaunga do odwołania syna z Pegu. Rok później Minrekjawswa jeszcze raz na­jechał Pegu. Podczas pościgu za Razadari-tem słoń przez przypadek okaleczył mu nogę. Dostał się wówczas do niewoli, a po­nieważ wolał śmierć niż niewolę, został stracony. Po jego śmierci wojna zaczęła wygasać. W 1416 wojska Awy pomogły królestwu Taungu (leżącemu między Awą a Pegu) odeprzeć najazd Monów. W 1417 Razadarit, przy wsparciu Arakanów, prze­ciwstawił się ostatniej próbie Minhkauga podbicia Pegu. Wojska Awy odstąpiły, by stawić czoło nowym napadom Szanów.