BIRMAŃSKA WOJNA PARTYZANCKA

BIRMAŃSKA WOJNA PARTYZANCKA 1948-1981. Po ustanowieniu na początku 1948 niezależnej republiki związkowej Bir­my (Unia Birmańska) Karenowie, Szanowie wraz z innymi mniejszościami narodowymi wzniecili powstanie mające na celu utwo­rzenie państw autonomicznych. W połu­dniowej części środkowej Birmy do po­wstania przyłączyli się komuniści i pomogli partyzantom kareńskim, którzy zdobyli Mandalaj i obiegli rząd w Rangunie. Gdy w Taungu proklamowano autonomiczne państwo Karen, wojska rządowe zaatakowały i zdobyły miasto (1950). Choć wojska rzą­dowe zdobyły również Prome (Pji), główny ośrodek komunistów, nie doprowadziło to do zakończenia walk. W tym czasie chińskie wojska Kuomintangu, które uciekły z Chin po przejęciu tam władzy przez komunistów, wkroczyły do wschodniej Birmy. Władze birmańskie podejmowały bezskuteczne dzia­łania na rzecz wycofania sił chińskich; dopiero wskutek nacisku Organizacji Naro­dów Zjednoczonych wojska Kuomintangu wycofały się w latach 1953-1954 na Tajwan (Formoza). Do tego czasu birmańskie woj­ska pod dowództwem utalentowanego gene­rała Ne Wina (ur. 1911) opanowały większą część kraju. Gdy komuniści zagrozili obale­niem słabego rządu, Ne Win dokonał prze­wrotu, jednakże niebawem przekazał władzę cywilnemu rządowi. Cztery lata później (1962) nieustające zamieszki zmusiły go

ponownie do rozwiązania rządu i ustano­wienia dyktatury wojskowej. Walki party­zanckie trwały nadal, doszło również do antykomunistycznych rozruchów. W 1974 i ponownie w 1978 Ne Win został wybrany na prezydenta. Krajem wstrząsały krwawe starcia między Chińsko-Birmańską Partią Komunistyczną a wojskiem, co ułatwiało działalność separatystycznym grupom, szczególnie Karenom. W 1981, po rezyg­nacji generała Ne Wina, prezydentem został generał U San Yu.