BIRMAŃSKO-CHIŃSKA WOJNA

BIRMAŃSKO-CHIŃSKA WOJNA 1765- Król Birmy Hsinbjuszin (zm. 1776) prowadził zdobywczą politykę, dokonywał także wypadów na terytorium Chin. Zanie­pokojony tą polityką cesarz chiński Czujen Lung (1711-1799) wysłał do Birmy ogrom­ną armię, która zdobyła większą część wschodniej Birmy. Nie zrażeni niepowo­dzeniami, Birmańczycy prowadzili energicz­ną i upartą wojnę partyzancką, unikając większych bitew z wojskami chińskimi. Korzystając z umieszczonych w strategicz­nych punktach baz w dżungli, wojska Hsin-bjuszina, dowodzone przez utalentowanych generałów, atakowały chińskie linie komu­nikacyjne; ich działania sprawiały, że siły chińskie stanowiły odosobnione grupy - ro­zbijały siły nieprzyjaciela na oddziały poz­bawione kontaktu. Chińczycy nie mogli dopaść w dżungli nieuchwytnych Birmań-czyków, a sami ponosili duże straty w lu­dziach i cierpieli z powodu chorób i głodu, w końcu sami zaproponowali pokój (do 1769 bez większego powodzenia najechali czterokrotnie Birmę). Birmańczycy, rozu­miejąc, że nieprzyjaciel dzięki liczebnej przewadze może ich w końcu pokonać, zgodzili się na proponowane warunki. Chiń­czycy wycofali się pozostawiając w Birmie 20 tysięcy zabitych, działa i spalone statki rzeczne. Patrz także birmańsko-manipurska wojna 1770; syjamsko-birmańska wojna