BIRMAŃSKO-MANIPURSKA WOJNA

BIRMAŃSKO-MANIPURSKA WOJNA 1714- Radża, czyli książę Gharib Nawaz z Manipuru (państwo w północno-wschod-nich Indiach) wysłał swoich wojowników, w większości jazdę, na południowy wschód w celu najazdu i spustoszenia sąsiedniej Górnej Birmy, nieudolnie w tym czasie rządzonej. Manipurczycy podstępem wzięli do niewoli kilka tysięcy Birmańczyków, twierdząc przy tym, że chcieli nawrócić wyznających buddyzm Birmańczyków na hinduizm. Powtarzające się najazdy i gra­bieże spustoszyły Górną Birmę; do 1737 Manipurczycy kilkakrotnie oblegali birmań­ską stolicę Awę (z największym powodze­niem w 1738) i wybili dwie trzecie nie­przyjacielskiej armii. Przez wiele lat niedo­łężni wodzowie birmańscy ponosili klęski w walkach ze znacznie mniej liczną armią Manipuru. W 1749 Birmańczycy zebrali

w końcu dość sił, by zwyciężyć najeźdźców. Radża Manipuru przerwał wojnę i przekazał Birmańczykom swoją dwunastoletnią córkę jako gwarancję pokoju. Patrz także birmań­ska wojna domowa