BISKUPÓW WOJNA PIERWSZA

BISKUPÓW WOJNA PIERWSZA 1639. Nacis­kani przez króla Anglii Karola I (1600--1649) i arcybiskupa Williama Laudera (1573-1645) szkoccy biskupi usiłowali w 1637 wprowadzić do Kościoła szkockiego nowy „Modlitewnik powszechny'. Prezbi-terianie stawili opór, a w lutym 1638 przyjęli National Covenant - ślubowanie zachowania wierności własnej religii wbrew naciskom Kościoła anglikańskiego. W listopadzie 1638 zgromadzenie powszechne Kościoła szkoc­kiego odrzuciło ustrój episkopalny i nie podporządkowało się rozkazom króla na­kazującym rozwiązanie zgromadzenia. W 1639 Karol próbował prowadzić działania wojenne przeciwko Szkotom, ale ci szybko wyparli jego nieliczne i źle wyszkolone wojska. Karol zmuszony był zawrzeć rozejm w Berwick, w którym zezwolił na zwołanie w Szkocji nowego zgromadzenia general­nego. Druga wojna biskupów 1640. Nadal utrzymywały się poważne różnice między Karolem a szkockimi prezbiterianami, któ­rzy stawiali opór próbom narzucenia im anglikańskich reguł. Zgromadzenie w Edyn­burgu dalej odmawiało posłuszeństwa kró­lowi, a w 1640 Szkoci zachęceni przez szlachtę i możnowładców angielskich prze­nieśli walkę na teren Anglii. Nie mając dobrego wojska ani pieniędzy, Karol doznał upokarzającej porażki z rąk zdyscyplinowa­nych Szkotów. Traktat pokojowy w Ripon przewidywał, że aż do wypracowania przez nowy parlament angielski ostatecznych wa­runków pokoju wojska szkockie będą okupo­wać północną Anglię i dostawać 850 funtów dziennie. W związku z tym Karol zmuszony był zwołać w listopadzie 1640 „Długi Parla­ment', co przygotowało grunt do wielkiej ANGIELSKIEJ WOJNY DOMOWEJ.