BIZANTYJSKA WOJNA DOMOWA

BIZANTYJSKA WOJNA DOMOWA 1207--1211. W 1204 krzyżowcy zdobyli i spląd­rowali Konstantynopol (Stambuł) (patrz krucjata czwarta 1202-1204) i z ziem cesar­stwa bizantyjskiego utworzyli cesarstwo ła­cińskie. Nie pobite przez nich resztki cesar­stwa bizantyjskiego rozpadły się na trzy niezależne państwa: cesarstwo Trebizondy

nad Morzem Czarnym, Epir w zachodniej Grecji i cesarstwo nicejskie w Azji Mniej­szej. Cesarz bizantyjski Aleksy III Angelos (zm. 1211), który zbiegł z Konstantynopola, przyjął azyl zaproponowany mu przez Tur­ków seldżuckich. Na nalegania Aleksego Seldżucy najechali w 1208 cesarstwo nicej­skie, by zmusić jego władcę Teodora I Las-karisa do abdykacji (Teodor przyjął wcześ­niej tytuł cesarza). Wojska Teodora odparły Turków, a ponadto obroniły cesarstwo nicej­skie przed najazdami cesarzy Trebizondy i krzyżowców. Wszystkie trzy państwa - ni­cejskie, trebizonckie i epirockie - rościły pretensje do miana cesarstwa, co powodo­wało nieustające napięcia między nimi, a po­nadto każde z nich z osobna walczyło w Seldżukami. Napięcie doszło do szczytu, gdy wraz z Turkami cesarstwo Teodora najechał Aleksy, który dążył do objęcia tronu w cesarstwie nicejskim. Teodor po­konał Turków, wziął do niewoli Aleksego i zamknął go w klasztorze w Nicei. Aleksy wkrótce zmarł. Patrz także bizantyjska wojna domowa