BIZANTYJSKO-MUZUŁMAŃSKA WOJNA

BIZANTYJSKO-MUZUŁMAŃSKA WOJNA 668-679. Kalif Muawija (602P-680) podjął na nowo podbój cesarstwa bizantyjskiego (patrz bizantyjsko-muzułmańska wojna 645-656). W 668 armia muzułmańska zdobyła miasto Chalkedon nad Bosforem, naprze­ciwko Konstantynopola (Stambuł). W na­stępnym roku muzułmanie przeprawili się przez cieśninę, by zaatakować Konstanty­nopol, zostali odparci przez Bizantyjczyków, którzy dla powstrzymania najeźdźców wdzierających się na mury obronne po­służyli się ogniem greckim - łatwo palną mieszaniną tlenku wapnia, ropy naftowej, siarki i wody morskiej. Później Bizantyj­czycy rozbili wojska arabskie w bitwie pod

Amorium. W 672 flota arabska została zwy­ciężona w bitwie pod Kyzikos na morzu Marmara, głównie dzięki zastosowaniu przez Bizantyjczyków ognia greckiego. Przy­gnębieni klęskami muzułmanie zawrócili i przystąpili do blokady Konstantynopola, który parokrotnie oblegali w latach 673--677. Ogień grecki powstrzymywał skutecz­nie ich działania. Gdy Bizantyjczycy znisz­czyli w 679 flotę muzułmańską u wybrzeży Syllaeum w południowej Azji Mniejszej, Muawija zakończył wojnę prośbą o pokój. Zgodził się płacić Bizancjum roczną daninę w monecie, ludziach i koniach.