BIZANTYJSKO-MUZUŁMAŃSKA WOJNA

BIZANTYJSKO-MUZUŁMAŃSKA WOJNA Muzułmanie pod wodzą kalifa Al-Mamuna (785-833) dokonywali corocz­nie najazdów na cesarstwo bizantyjskie (830, 831 i 832). Cesarz bizantyjski Teofil (zm. 842) proponował pokój, ale Al-Mamun upar­cie odmawiał jego zawarcia i kontynuował najazdy. Al-Mamun zmarł podczas wypra­wy, której celem było zdobycie Amorion, największej twierdzy bizantyjskiej, oraz Konstantynopola (Stambuł), już po zdoby­ciu miasta Tyana. Zawarto rozejm, który został zerwany, gdy Teofil udzielił pomocy buntownikowi, churramicie Babakowi al--Churramiemu (zm. 838), usiłującemu zdła­wić islam (patrz churramitów powstanie 816-838). Teofil poprowadził Bizantyjczyków aż do Eufratu w północno-wschodniej Syrii, gdzie złupił miasta Samosata i Zibatra. Z myślą o zemście Abu Iszak al-Mutasim, następca Al-Mamuna, zebrał największą ar­mię, jaką kiedykolwiek zdołał zebrać jeden kalif. Abu Iszak al-Mutasim wyruszył do Anatolii i zwyciężył armię Teofila w bitwie pod Dazimon nad rzeką Halys w lipcu 838. Następnie muzułmanie obiegli i zdobyli Ankyrę (Ankarę) i Amorium. Al-Mutasim nie zdołał zdobyć Konstantynopola, gdyż w 839 burza zniszczyła flotę arabską płynącą do bizantyjskiej stolicy. Wojskom Teofila udało się wyprzeć muzułmańskich najeźdź­ców poza granice państwa bizantyjskiego, a w 841 cesarz i Al-Mutasim zgodzili się na rozejm.