BRABANCKIE POWSTANIE

BRABANCKIE POWSTANIE 1789-1790. Ce­sarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego, Jó­zef II (1741-1790) z austriackiej dynastii Habsburgów, wprowadził w austriackich Niderlandach zasadnicze zmiany w adminis­tracji i Kościele, wywołując tym wrzenie wśród konserwatywnych i katolickich przy­wódców. Pod koniec 1789 księstwo Braban-tu (obecnie część Belgii i Holandii) ogłosiło niepodległość. Gdy wojska austriackie wkro­czyły do Brabantu, zostały pokonane pod Turnhout. Na początku 1790 została ratyfi­kowana konstytucja związkowa. Jednakże przywódcy brabanccy, Henri van Noot (1731-1827) i Jean-Franęois Yonck (1743--1792), nie zdołali utrzymać jednolitego frontu (konserwatyści Noota przeciwni byli reprezentatywnej formie rządów, do której dążyli postępowi zwolennicy Yoncka; kon­serwatyści pragnęli powrotu rządów oli­garchicznych) i w grudniu 1790 nowy ce­sarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego, Le­opold II (1747-1792), przywrócił siłą wła­dzę Austrii w Brabancji i odwołał reformy swojego poprzednika. Było to krótkotrwałe zwycięstwo, gdyż po czterech latach Bra­bancję zajęły wojska FRANCUSKIEJ RE­WOLUCJI.