BRAZYLIJSKIE POWSTANIE

BRAZYLIJSKIE POWSTANIE 1893-1895. Ge­nerał Manuel Deodoro da Fonseca (1827--1892) kierował bezkrwawym przewrotem wojskowym (1889), który doprowadził do obalenia cesarza i ustanowienia republiki federalnej. W1891 Fonseca został wybrany na pierwszego prezydenta republiki, jednakże w tym samym roku silna opozycja przeciwko jego dyktatorskiej polityce sprawiła, że armia i marynarka dokonały niemal bezkrwawego przewrotu (Fonseca chciał ograniczyć wpływ wojska na politykę). Fonseca został zmuszony do ustąpienia na korzyść wiceprezydenta Floriana Peixoto (1842-1895). Peixoto, rów­nież generał, oświadczył, że Brazylii potrzeb­ny jest wojskowy dyktator, który skończy z korupcją. To zaniepokoiło marynarkę, którą dowodził admirał Custodio Jose de Mello (l 845?-1902); we wrześniu 1893 cała maryna­rka pod kierunkiem Mello zbuntowała się przeciw rządowi i zawładnęła portem w Rio de Janeiro, stolicy kraju. Mello wspierał również drugi bunt, w stanie Rio Grandę do Sul. Zwolennicy Mello opanowali większą część południowej Brazylii, nie zdołali jednak zdobyć stolicy, zaatakowanej przez trzecią grupę buntowników, zwolenników przywró­cenia monarchii. Siły Peixoto, w tym również okręty wojenne zamówione zagranicą, z du­żym trudem pokonały Mello (poddał się 16 kwietnia 1894) i inne grupy buntowników;

w Rio Grandę do Sul działania partyzanckie trwaiy aż do sierpnia 1895, a powstrzymała je nagła śmierć Peixoto. „Pierwszy cywilny prezydent' Brazylii, Prudente Jose de Morais Barros (1841-1902), który objął urząd przy powszechnej akceptacji społecznej, przez całą czteroletnią kadencję musiał walczyć z wpły­wami wojskowymi w rządzie.