BRETOŃSKA WOJNA SUKCESYJNA

BRETOŃSKA WOJNA SUKCESYJNA 1341--1365. Po bezpotomnej śmierci księcia Bretanii, Jana III jego brat przyrodni, Jan z Montfort (zm. 1345) szukał poparcia dla swych roszczeń do tronu bretońskiego u króla Anglii Edwarda III (1312-1377), a mąż siostrzenicy Jana III, Karol z Blois - u króla Francji Filipa VI (1293-1350). Starania te stały się początkiem ważnego okresu w STULETNIEJ WOJNIE. Oba kraje - Anglia i Francja - najechały Breta­nię, staczając w końcu 1342 bitwy pod Rennes, Nantes i Yannes. Interwencja legata nowego papieża, Klemensa VI (1291-1352), doprowadziła do tymczasowego rozejmu w Malestroit. W 1345 angielska armia po-

nownie obiegła twierdze francuskie leżące wzdłuż granicy bretońskiej, a także podjęła działania przeciw Francji na dwóch innych kierunkach. W 1347 w pobliżu La Roche--Derrien Anglicy ujęli Karola z Blois i przez dziewięć lat trzymali go w londyńskiej Tower. Walkę prowadziła nadal żona Karo­la, Joanna z Pethievre, ale pod Mauron w 1352 Francuzi ponownie zostali pobici. Kolejne rozejmy nie położyły kresu walkom, przerwała je dopiero śmierć Karola w bitwie pod Auray w 1364. Rok później w traktacie z Guerande wszystkie strony uznały rosz­czenia Montforta do bretońskiego tronu, a książę Jan złożył hołd królowi Francji, dzięki czemu w Bretanii zapanował spokój.