CHILUSKA WOJNA DOMOWA

CHILUSKA WOJNA DOMOWA 1891. W 1886 na prezydenta Chile wybrano liberała Jose Manuela Balmacedę (1840-1891), który po­pierał roboty publiczne, usprawnił opiekę lekarską i szkolnictwo publiczne. W 1890 opozycja w Kongresie wystąpiła przeciw jego reformom i odrzuciła proponowany budżet. Na początku 1891 Balmaceda oświadczył, że będzie sprawował rządy bez Kongresu; w od­powiedzi Kongres zdymisjonował go i mia­nował prezydentem tymczasowym oficera ma­rynarki Jorge Montta (1845-1922). Marynarka wojenna opowiedziała się po stronie Kon­gresu, ale armia nie wypowiedziała posłuszeń­stwa prezydentowi, który w stolicy Santiago sprawował rządy dyktatorskie. W sierpniu 1891 flota wysadziła na brzeg w pobliżu Yalparaiso 9000 żołnierzy Kongresu. Część wojsk Balmacedy, liczących 10 tysięcy ludzi, nie chciała walczyć, co pozwoliło drugiej stronie na zajęcie miasta. Wkrótce wojska Kongresu zajęły również Santiago. Usunięty z urzędu Balmaceda uzyskał azyl w poselstwie Argentyny w Santiago, a gdy jego kadencja dobiegła końca, 19 września 1891 popełnił samobójstwo.