CZECH l PALATYNATU WOJNA

CZECH l PALATYNATU WOJNA 1618-1623.

Protestancka szlachta czeska domagała się od Habsburgów swobód religijnych. 23 maja 1618 rozgniewani deputowani protestanccy wyrzucili przez okno na Hradczanach w Pradze trzech wysłanników cesarskich (defenestracja praska) i ustanowili niezależ­ny rząd. Wydarzenie to stało się początkiem TRZYDZIESTOLETNIEJ WOJNY. W rok później Czesi pozbawili czeskiego tronu cesarza niemieckiego Ferdynanda II (1578--1637) i ofiarowali go protestanckiemu elektorowi Palatynatu Fryderykowi V (1596-1632). Decyzja ta spowodowała, że cesarzowi przyszły z pomocą wojska Ligi Katolickiej pod dowództwem Johanna, hra­biego Tilly (1559-1653) i wtargnęły do Czech. 8 listopada 1620 w bitwie pod Białą Górą wojska cesarskie i siły Ligi Katolickiej pod wodzą Tilly'ego rozbiły czeską armię pod dowództwem Christiana księcia Anhalt--Bernberg (1568-1630). Wojska cesarskie zajęły Pragę, ponownie katolicyzm stał się religią panującą, a Czechy stały się dziedzi­cznym królestwem Habsburgów. Ferdynand skazał w styczniu 1621 Fryderyka. Hisz­pańskie wojska pod dowództwem Maksy­miliana zajęły Palatynat. Fryderyk usiłował odzyskać swoje ziemie, ale w następstwie zwycięstwa połączonych wojsk Hiszpanii i Ligi Katolickiej pod dowództwem Til-ly'ego w bitwie pod Wimpfen 6 maja 1622 odniesionego nad siłami niemieckich ksią­żąt protestanckich i zdobyciu przez Til­ly'ego Heidelbegu we wrześniu 1622 Fryde­ryk został formalnie pozbawiony godności elektora, a 23 lutego 1623 otrzymał ją Ma­ksymilian I, książę Bawarii (1573-1651), przywódca Ligi Katolickiej. Czesi i elektor Palatynatu nie uzyskali pomocy państw protestanckich spoza granic Niemiec. Do­piero w 1625 sama Dania spróbowała wes­przeć sprawę protestancką (patrz duńska

WOJNA 1625-1629).