CZEJENÓW WOJNA

CZEJENÓW WOJNA 1878. Po porażce ich sojuszników przesiedlono Siuksów (patrz siuksów wojna 1876-187?) i północnych Cze­jenów na południe, do rezerwatu na terenie obecnej Oklahomy. Wiodło im się tam nędznie. We wrześniu 1876 ich wodzowie Tępy Nóż i Mały Wilk uciekli z rezerwatu razem z 300 wojownikami. Przedarli się na północ do swojej dawnej siedziby (wokół dopływów górnego biegu rzeki Platte), czte­rokrotnie pokonując oddziały wojskowe,

które stawały im na drodze. Po minięciu linii kolejowej Union Pacyfic rozdzielili się na dwie grupy. Jedna pod wodzą Małego Wilka spędziła zimę w kryjówkach w pobli­żu rzeki Lost Chokecherry. Druga grupa, prowadzona przez Tępego Noża, skierowała się na północny zachód. Nieoczekiwanie natknęła się w zamieci śnieżnej na szwadron kawalerii. Indian pojmano i odstawiono do Camp Robinson. Gdy stanowczo odmówili powrotu na południe, zamknięto ich bez wody, żywności i ognia, mimo ostrego mro­zu. Zrozpaczeni Czejenowie zbiegli z koszar w zimną styczniową noc i ratowali się ucieczką. Ścigano ich przez 12 dni; wielu zabito lub raniono, wielu zginęło z głodu i zimna, pozostałych trzydziestu żołnierze dopadli w wąwozie i zabili. Tępy Nóż z rodziną oddzielił się od reszty i w końcu dotarł do biura do spraw Indian, gdzie się schronił. Bezlitosne traktowanie Czejenów wywołało nasilające się protesty w większej części Stanów Zjednoczonych. Protesty sprawiły, że po ujęciu i umieszczeniu w Fort Keogh Małego Wilka i jego ludzi traktowa­no po ludzku. Później założono dla nich rezerwat w Montanie nad rzeką Tongue, w którym zamieszkali również członkowie grupy Tępego Noża i inni Czejenowie z pół­nocy, którzy nie przenieśli się na południe.