CZESKA WOJNA DOMOWA

CZESKA WOJNA DOMOWA 1390-1419.

Wacław IV (1361-1419), król Czech i Nie­miec oraz cesarz Świętego Cesarstwa Rzym­

skiego zakończywszy ostatecznie w 1389 wojnę ze SZWABSKIM ZWIĄZKIEM MIAST, zostawił w dużej mierze sprawy Niemiec ich własnemu biegowi; od tej chwili spędzał większość czasu w Pradze. Został wciągnięty w wojnę domową z zawist­nymi i ambitnymi możnowładcami, między innymi ze swoim kuzynem Jobstem (1351-1411), margrabią Moraw, który przez pewien czas więził Wacława w Austrii (1393-1394). Później Wacław stracił znacz­ną część władzy, bo czescy panowie powołali radę, która sprawowała rządy w królestwie. Wacław poparł ruch reformatorów, na czele

którego stal Jan Hus (1369-1415), i w ten sposób popadł w zatarg z duchowieństwem, a szczególnie z arcybiskupem Pragi (patrz husyckie wojny 1419-1430). W 1400 niemiec­cy elektorzy pozbawili go tronu cesarskiego. W latach 1402-1403 więziony był przez panów czeskich, którym pomocy udzielał brat Wacława, Zygmunt (1368-1437), póź­niejszy król Czech i Niemiec oraz cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Dwukrot­nie Wacława uwalniano po wyrażeniu zgody na niewielkie ustępstwa, w końcu odzyskał tron w Czechach, mimo to nie zaprzestał walki z czeskimi wielmożami. Aż do śmierci Wacława królestwem wstrząsały spory i wal­ki, których podłożem były nominacje króla na wysokie urzędy oraz reformy kościelne. Po śmierci Wacława czeską koronę przejął Zygmunt, król Niemiec od 1411.