CZESKO-WĘGIERSKA WOJNA

CZESKO-WĘGIERSKA WOJNA 1468-1478.

Czescy zwolennicy Habsburgów odnosili się wrogo do króla Jerzego z Podebradów (1420-1471), przywódcy ugrupowania na­rodowego. Katoliccy wielmoże utworzyli organizację opozycyjną (patrz czeska woj­na domowa 1465-1471). Papież Paweł II (1417-1471) obłożył Jerzego klątwą i poparł czeskich katolików zwalniając ich z obo­wiązku posłuszeństwa wobec króla. Ambitny król Węgier Maciej Korwin (1440-1490) uległ namowom papieża i w 1468 najechał Czechy. 4 lipca zdobył Ołomuniec. W lutym 1469 pod Vilemovem otoczony przez prze­ważające siły czeskie zawarł układ pokojowy, ale go wkrótce zerwał. Wojsko Macieja zdobyło Brno, stolicę Moraw. 3 maja 1469 katoliccy wielmoże obwołali Macieja królem Czech. Wojna prowadzona była ze zmien­nym szczęściem na Morawach, Śląsku i Łu-życach. W 1470 miała miejsce wyprawa czeska na Węgry. Po śmierci Jerzego 27 ma­ja 1471 królem Czech obwołany został Wła­dysław Jagiellończyk (1456-1516). Przewagę w kraju uzyskała partia narodowa. Włady­sław prowadził dalej wojnę przeciwko Ma­ciejowi i stronnictwu katolickiemu, jednak bez powodzenia. W 1474 doszło do wspólnej wyprawy polsko-czeskiej w celu zdobycia Śląska, nie powiodło się natomiast oblężenie Macieja we Wrocławiu. Zawarty 7 grudnia 1478 pokój w Ołomuńcu przyznał Włady­sławowi Czechy, natomiast Maciejowi Mo­rawy, Śląsk i Lużyce (z zastrzeżeniem, że po śmierci Macieja tereny te wrócą za wykupem do Czech). Obaj władcy zachowy­wali tytuł królów Czech.