DELHIJSKIEGO SUŁTANATU WOJNY Z GHAZNI l GHOREM

delhijskiego sułtanatu wojny z gha­ZNI l GHOREM 1208-1228. Najeźdźcy mu­zułmańscy, którzy najechali Indie w XII w. (patrz muhammada ghori podboje 1175--1206), nie zrywali związków z królestwem afgańskim na zachodzie. Po bezpotomnej śmierci (1206) sułtana Dehli i Afganistanu Muhammada Ghori władzę w Indiach objął jego tutejszy wicekról Kutb ud-Din Aibak (zm. 1210), pierwszy władca z tzw. dynastii niewolników. Jednak inni generałowie-nie-wolnicy kwestionowali jego prawo do tronu, wobec tego Kutb ud-Din Aibak musiał w 1208 podjąć z nimi walkę. Po okresie zamieszania w 1211 został sułtanem Delhi Szams ud-din Iltutmysz (wzmian. 1196--1236). W 1211 pokonał poprzedniego wład­cę Delhi Arama Szacha. Wojska Chorezmu wyparły z Ghanzi do Pendżabu Jildiża (zm. 1215), jego drugiego rywala. Iltutmysz pobił go i wziął do niewoli pod Tarain w 1215. Iltutmysz czekał na wkroczenie wojsk Cho­rezmu, ale uratował go wybuch w 1218 MONGOLSKO-PERSKIEJ WOJNY; za­miast walczyć z Chorezmem, przyjmował uchodźców stamtąd, łącznie z następcą tro­nu Dżalal ad-Dinem (zm. 1231) (patrz in­dus, bitwa nad rzeką indus 1221). Dzięki talentom dyplomatycznym Iltutmysza Dża

lal ad-Din ruszył dalej, nie uzyskawszy pomocy z Delhi; również dzięki dyplomacji Iltutmysz zdołał skłonić Czyngis-chana (l 167?-1227) do wycofania się z Indii. Zniszczenia wojenne pomogły Iltutmyszowi pokonać ostatniego rywala: wojska Dżalal ad-Dina wyrządziły wielkie szkody bun­towniczemu niewolnikowi-wodzowi Nasi-rowi ud-Din Kubaczowi, władcy Multanu; w 1228 Iltutmysz bez trudu wyparł go z Lahauru i Multanu i podporządkował sułtanatowi Delhi.