DUŃSKA WOJNA Z HANZĄ PIERWSZA

DUŃSKA WOJNA Z HANZĄ PIERWSZA 1361-1363. Król Danii Waldemar IV (1320?-1375), widząc uwikłanie Szwecji w Norwegii, w 1360 odzyskał dawne ziemie duńskie w południowej Szwecji (Skania). W 1361 wojska Waldemara pokonały na Gotlandii tamtejsze pospolite ruszenie chło­pów szwedzkich, co umożliwiło Duńczykom przejęcie bogatego miasta Yisby, szwedz­kiego ośrodka handlowego Hanzy (kupiecki związek miast północnoniemieckich). Prze­ciw Danii wystąpiła koalicja Hanzy, Szwecji, Meklemburgii i Holsztynu. Wojska koalicji zajęły i splądrowały Kopenhagę, ale siły Waldemara pobiły flotę Hanzy pod Helsing-borgiem w 1362. W 1363 Hanza musiała przyjąć warunki pokoju, które w dużym stopniu ograniczyły jej przywileje handlowe. W 1365 córka Waldemara poślubiła króla Norwegii Haakona VI (1339-1380), co mia­ło doprowadzić do zjednoczenia Danii i Norwegii. Druga duńska wojna z Hanzą 1367-1370. W 1367 Hanza w koalicji ze Szwecją, Meklemburgią, Holsztynem, a nawet wspierana przez niektórych opozycyjnych możnowładców duńskich, najechała Danię. Waldemar zbiegł do Niemiec, pozostawiając rządy radzie przybocznej. Jakkolwiek Walde­marowi udało się namówić Brunszwik, Bran­denburgię i Pomorze do zaatakowania Hanzy od tyłu, przebieg wojny był dla Danii nieko­rzystny; w 1370 Dania musiała zgodzić się na pokój w Stralsundzie. Hanza uzyskała prawa handlowe i przywileje, a Waldemar, któremu pozwolono wrócić do kraju, musiał zgodzić się na handel Hanzy w Danii, przejęła też ona na 16 lat Skanię.