DUŃSKA WOJNA

DUŃSKA WOJNA 1625-1629. Dania nie­pokoiła się klęskami protestantów w Niem­czech w trakcie TRZYDZIESTOLETNIEJ WOJNY. Jednocześnie Habsburgowie (au­striaccy) zaczęli utrudniać Duńczykom po­bieranie opłat od statków wypływających z Bałtyku lub wpływających do niego. Król Danii Chrystian IV (1577-1648) wypowie­dział wojnę Świętemu Cesarstwu Rzym­skiemu, czyli Habsburgom. Nie otrzymawszy spodziewanej pomocy z Holandii i Wielkiej Brytanii, w dniach 24-27 sierpnia 1626 armia Chrystiana poniosła klęskę pod Lut-ter w bitwie z wojskami Świętej Ligi do­wodzonymi przez Johanna, hrabiego Tilly (1559-1632). Chrystian stracił prawie po­łowę armii. Wcześniej, 25 kwietnia 1626, duńsko-niemieckie wojska pod dowódz­twem hrabiego Piotra Ernesta II Mansfelda (1580-1626) przegrały pod Dessau bitwę z cesarską armią dowodzoną przez Alb-rechta hrabiego Wallensteina (1583-1634). Ta próba rozbicia Habsburgów oraz na­stępne zwycięstwo Wallensteina nad Chry­stianem w bitwie pod Wolgast 8 września 1628 sprawiły, że chociaż oblegany przez wojska Wallensteina Stralsund na wybrze­żu Bałtyku (1628) obronił się, to Dania musiała wycofać się z wojny (traktat w Lu­bece 7 czerwca 1629). Chrystian przyrzekł, że nie będzie interweniował w sprawy niemieckie, a w zamian odzyskał swe po­siadłości w Danii.