DUŃSKO-ESTOŃSKA WOJNA

DUŃSKO-ESTOŃSKA WOJNA  1219-1227.

Szerzenie się chrześcijaństwa w Inflantach - Estonia i Łotwa - doprowadziło do po­wstania podziałów religijnych w tym kraju. Król Danii Waldemar II z pomocą zakonu rycerskiego kawalerów mieczowych z In-flant i biskupa Rygi rozpoczął krucjatę przeciw Estończykom pozostającym pod wpływem prawosławia. Wojska Waldemara przepłynęły Bałtyk i wylądowały w Rewlu (Tallin). Wobec dużej przewagi liczebnej najeźdźców wojska estońsko-ruskie wystą­piły o pokój, jednocześnie po kryjomu zwie

kszając swoje siły. Duńczycy wycofali się zaskoczeni atakiem Estończyków przypusz­czonym z pięciu kierunków, ale później, po nadejściu posiłków z Niemiec, Waldemar wziął odwet i w 1219 zwyciężył siły rusko--estońskie. Zdobyto i zburzono Rewel, na jego miejscu Waldemar zbudował fortecę, w której pozostawił garnizon, mający wspie­rać akcję nawracania ludności na katoli­cyzm. W 1227 Dania straciła zwierzchnict­wo nad Estonią, gdyż Waldemar został pokonany przez zbuntowanych Niemców w bitwie pod Bornhóved w Holsztynie. Odzyskała je w 1238 na mocy porozumienia z zakonem kawalerów mieczowych.