DUŃSKO-SZWEDZKA WOJNA

DUŃSKO-SZWEDZKA WOJNA 1501-1512.

Chrystian (1481-1559), syn króla Danii, a także Norwegii i Szwecji Jana I (1455--1513) rozpuszczał plotki o planach Stena Sturego Starszego (1440P-1503) opanowania tronów zajmowanych przez Jana. Wezwany przez Jana przybył z wielkim, dobrze uzbro­jonym orszakiem. Widząc to Jan, pełen obaw, schronił się w cytadeli sztokholm-skiej, a później wyruszył do Danii, zo­stawiając w cytadeli królową i 1000 żoł­nierzy. Z pomocą Lubeki i innych portów hanzeatyckich Sture zdobył Orebro i obiegł Sztokholm. Królowa się poddała. Szwedzi odnosili zwycięstwa i w krótkim czasie w rękach Duńczyków został tylko Kalmar i Borgholm. W 1502 przymierze ze Szweda­mi zawarła południowa Norwegia, ale Chry­stian tak okrutnie potraktował schwytanych do niewoli rebeliantów norweskich, że strach skłonił Norwegów do uległości wobec Danii. Chrystian wkroczył z wojskiem duń­skim do Szwecji, zdobył dwie twierdze w Yastergotlandzie i dokonał rzezi ich obrońców. Sture zmarł w 1503, jego następca Svante Nilsson Sture (ok. 1460-1512) ob­legał bez powodzenia Kalmar i Borgholm. Jan zwołał trybunał, który uznał walczących

Szwedów za zdrajców (1505), a cesarz Świę­tego Cesarstwa Rzymskiego, Maksymilian I (1459-1519), ogłosił, że udzielanie pomocy Szwecji jest zdradą (edykt wymierzony był przede wszystkim przeciw Hanzie, a szcze­gólnie Lubece wspierającej Szwedów). W la­tach 1509-1511 Lubeka i niektóre inne miasta hanzeatyckie prowadziły otwartą wojnę z Danią. Strony walczyły ze zmien­nym szczęściem, w 1511 flota Lubeki po­niosła klęskę. Lubeka i Hanza (osłabiona wewnętrznymi niesnaskami) w 1512 pod­pisały porozumienie pokojowe, w którym zobowiązały się przestać pomagać Szwecji. Działania wojenne wkrótce ustały.