DUŃSKO-SZWEDZKA WOJNA

DUŃSKO-SZWEDZKA WOJNA  1563-1570

(skandynawska wojna siedmioletnia). Kon­flikt rozpoczął się od umieszczenia przez młodego króla duńskiego Fryderyka II (1534-1588) herbu Szwecji na królewskiej tarczy herbowej. W odpowiedzi szwedzki król Eryk XIV (1533-1577) umieścił obok swojego także herb Danii. Gniew Eryka wzbudziły również inne incydenty: Fryde­ryk zaaresztował trzech szwedzkich amba­sadorów i zatrzymał flotę szwedzką. Do­chodził do tego zatarg o północną część Inflant (patrz inflanckie wojny isss-isss). Bezpośrednim powodem wypowiedzenia wojny było przejęcie listu Eryka do królowej Anglii Elżbiety I (1533-1603) (Eryk pisywał do Elżbiety listy miłosne i bez powodzenia starał się o jej rękę). Szlachta z Holsztynu, Szlezwiku i Lubeki przyłączyła się do wojsk Fryderyka w południowo-zachodniej Szwe­cji; Duńczycy i ich sojusznicy wspólnie obiegli Elfsborg (Alvsborg) na wschodzie. Wojska Eryka wkroczyły do Skanii (duńska prowincja na południowym krańcu Szwecji). Szwedzi odnosili zwycięstwa w Norwegii (będącej w unii z Danią), później jednak utracili zdobyte terytoria. Duńczycy także nie zdołali zachować pozyskanych ziem. Pokój zawarty w Szczecinie, w 1570, po­twierdził niemal wszystkie dawne granice; Szwecja przekazała Danii Gotlandię i Elfs­borg i zapłaciła reparacje wojenne. Danii przyznano prawo umieszczenia w herbie trzech koron Szwecji do czasu podjęcia ostatecznej decyzji, natomiast Szwecji za­broniono dołączać do swego herbu herb Danii lub Norwegii. Patrz także szwedzka wojna domowa