„EPOKA WOJEN DOMOWYCH', KOLUMBIJSKA

„EPOKA WOJEN DOMOWYCH', KOLUMBIJ­SKA 1863-1880. W 1861 liberał, generał Tomas Cipriano de Mosąuera (1798-1878) ogłosił się tymczasowym prezydentem Ko­lumbii (patrz kolumbijska wojna domowa i86i), rozpoczynając tym samym prawie dwu­dziestoletni okres niełatwych rządów libe­ralnych. W 1863 w Rio Negro zebrało się zgromadzenie konstytucyjne, które uchwa­liło nową konstytucję federalną i proklamo­wało unię siedmiu niezależnych stanów pod nazwą Stany Zjednoczone Kolumbii. Rząd centralny miał niewielki zakres władzy, kadencja prezydenta miała trwać dwa lata, a ustępujący prezydent nie mógł uczest­niczyć w następnych wyborach. W 1865 Mosąuerę wybrano jednak powtórnie, mimo że jego pierwszą kadencję skrócono do roku, ponieważ nie cieszył się zbyt dużym zaufa­niem. Mosąuera rządził jak dyktator, poróż­nił się z własną partią liberalną i Kon­gresem. Wreszcie został pozbawiony władzy, uwięziony (1867) i skazany na dwuletnie wygnanie. Przez wiele lat liberałowie obie­rali prezydentów, którzy stali na czele sła­bego rządu centralnego w krótkim okresie swojej kadencji, a także prezydentów tym­czasowych, którzy pełnili ten urząd jeszcze krócej. W okresie tym, nazwanym później „epoką wojen domowych', stale panował zamęt; między ugrupowaniami dążącymi do władzy w poszczególnych stanach doszło do ponad 40 starć zbrojnych. W 1876 silna konserwatywna opozycja w stosunku do prezydenta w Cauca i paru innych stanach przerodziła się w otwartą rewoltę zbrojną. W 1880 na prezydenta wybrano Rafaela Nuńeza (1825-1894) popieranego przez li­berałów i konserwatystów, który z czasem stawał się coraz bardziej konserwatywny, wzmocnił rząd centralny i stłumił rewolty stanowe.