ESTOŃSKA WOJNA O NIEPODLEGŁOŚĆ

ESTOŃSKA WOJNA O NIEPODLEGŁOŚĆ W czasie ŚWIATOWEJ WOJ­NY I pozostająca pod rosyjskim panowa­niem Estonia ogłosiła niepodległość 28 lis­topada 1917. W odpowiedzi wojska bol­szewickie przystąpiły do ataku. W celu powstrzymania bolszewików do Estonii wkroczyli Niemcy (grudzień 1917). Korzys­tając z niemieckiej ochrony, 24 lutego 1918 Estonia powtórnie ogłosiła niepodległość. W traktacie brzeskim Niemcy zmusili Rosję Radziecką do zrzeczenia się państw nadbał­tyckich (Estonii, Łotwy i Litwy), ale po klęsce Niemiec (11 listopada 1918) i wypo­wiedzeniu traktatu brzeskiego wojska Rosji Radzieckiej ponownie zaatakowały Estonię. Rosjanie napotkali gwałtowny opór Estończy-ków wspomaganych przez brytyjską flotę na Bałtyku i zostali wyparci w styczniu 1919. W październiku 1919 antybolszewicka armia, zwołana i dowodzona przez Nikołaja Judeni-cza (1862-1933), przekroczyła granicę estoń-sko-rosyjską, podejmując odważną próbę zdo­bycia Piotrogrodu (Sankt Petersburga). Zanie­pokojony tym rozwojem wypadków (patrz rosyjska wojna domowa 1918-1921) przywód­ca bolszewików, Lew Trocki (1879-1940), zebrał niewyszkoloną i źle wyposażoną armię złożoną z żołnierzy i robotników, której udało się odeprzeć wojska Judenicza i zmusić je do opuszczenia Estonii. Rząd radziecki uznał oficjalnie niepodległość Estonii w traktacie w Dorpacie (Tanu) 2 lutego 1920. (W czasie

ŚWIATOWEJ WOJNY II w 1940 Estonia została zajęta przez wojska radzieckie i od tego czasu do sierpnia 1991 była republiką w składzie ZSRR.)