ESTOŃSKIE POWSTANIE

ESTOŃSKIE POWSTANIE 1343-1345 (pow­stanie w dniu św. Jerzego, wojna chłopska). Duńscy i niemieccy panowie zajmujący w Es­tonii od czasu DUŃSKO-ESTOŃSKIEJ WOJNY 1219-1227 znaczne obszary ziemi na prawach lenna, nadużyli cierpliwości chłopów estońskich, którym w traktatach pokojowych przyznano pewne prawa i swo­body. Wybuch powstania w dniu św. Jerzego (23 kwietnia) w 1343 poprzedziły wcześ­niejsze, sporadyczne starcia. Powstanie za­częło się w estońskim okręgu Harjumaa, szybko rozprzestrzeniło się na sąsiednie obszary, a także na wyspę Saremę. Zbun­towani chłopi zabili ponad 1800 panów, oblegali Rewel (Tallin) i zażądali pomocy od Szwedów z Finlandii. W odpowiedzi na prośby szlachty z pomocą pośpieszył im zakon rycerski Krzyżaków. Krzyżacy włą­czyli się do konfliktu, zorganizowali spot­kanie z przywódcami chłopskimi w celu omówienia warunków pokoju, a po ich przybyciu zamordowali ich. Następnie, nim Szwedzi zdążyli przybyć z pomocą, rozbili chłopów w bitwie w pobliżu Rewia. Zdając sobie sprawę z trudności w sprawowaniu rządów w tym regionie, król Danii Wal­demar IV (1320P-1375) sprzedał Krzyża­kom północną Estonię za 19 tysięcy srebr­nych marek (sierpień 1346), a ci przekazali ją pod zarząd Krzyżakom z Inflant.