FRANCJA, BITWA O FRANCJĘ

FRANCJA, BITWA O FRANCJĘ 194O. Dzięki potężnym fortyfikacjom linii Maginota wzdłuż granicy francusko-niemieckiej Francja od lat uważała, że jest zabezpieczona przed atakiem niemieckim, jednakże jej poczucie bezpieczeń­stwa zachwiało się, gdy w maju 1940 potężne armie Adolfa Hitlera (1889-1945) zajęły Ho­landię, Belgię i Danię (patrz światowa wojna n 1939-1945) i zdobyły francuskie porty nad kanałem La Manche (patrz dunkierki ewa­kuacja 1940). W czerwcu 1940 Niemcy rozpo­częli natarcie nad Sommą i wkrótce przełamali front na północ od linii Maginota. W tym samym czasie inne armie niemieckie przedo­stały się wzdłuż północnego wybrzeża do Bretanii, jeszcze inna armia przełamała front, weszła do Szampanii i uderzyła na linię Magi­nota od tyłu. 10 czerwca 1940 Włochy wypo­wiedziały Francji wojnę; wojska włoskie wkro­czyły do Sabaudii i do południowej Francji, na północ od Nicei. Pod naporem stale posuwają­cych się na zachód Niemców wojska sprzy­mierzonych musiały wycofać się ze wschodniej i środkowej Francji. 14 czerwca 1940 bez walki poddał się Paryż, a wojska niemieckie odbyły uroczystą defiladę na Polach Elizej­skich. Rząd francuski uciekł do Tours, później do Bordeaux, a 22 czerwca 1940 przyjął nie­mieckie warunki zawieszenia broni. Premierem Francji został marszałek Henri Philippe Petain (1856-1951), któremu pomagał Pierre Laval (1883-1945), kolaborujący z Niemcami. Nowy rząd francuski miał siedzibę w Yichy, nato­miast Niemcy okupowali większość terenów na pomocy i wschodzie Francji oraz całe jej atlantyckie wybrzeże aż do granicy hiszpań­skiej. Mimo że Francja uległa Niemcom, tysiące żołnierzy francuskich uciekło, by wspól­nie z sojusznikami prowadzić nadal walkę, a tysiące innych w późniejszych latach wojny przyłączyło się do francuskiego ruchu oporu, aby prowadzić walkę w podziemiu.