FRANCUSKA REWOLUCJA

FRANCUSKA REWOLUCJA 1830 (rewolucja lip­cowa). Francuska klasa średnia i związana z nią prasa odnosiły się z wielką niechęcią do nieudolnego króla Karola X (1757-1836). Szczególną wrogość budzili zwłaszcza królew­scy doradcy, zagorzali rojaliści. Gdy król po­wierzył utworzenie nowego rządu swemu fa­worytowi, ultrasowi Julesowi de Polignac (1780-1847), wywołało to ostry sprzeciw Izby Deputowanych. Rozgniewany Karol rozwiązał Izbę (1829). Próba ograniczenia wpływów znie­nawidzonego polityka doprowadziła do upadku całego systemu władzy. Po wyborach 1830 w Izbie znalazło się jeszcze więcej opozycjonis­tów niż poprzednio; Karol ponownie rozwiązał Izbę i razem z Polignakiem ogłosili „ordonanse lipcowe', które wprowadzały ostrą cenzurę prasy i ograniczały prawa wyborcze. Paryżanie podnieśli bunt; 27 lipca 1830 zbudowali na ulicach barykady. Do mieszkańców przyłączyły .się jednostki wojska i dawni członkowie Gwar­dii Narodowej rozwiązanej w 1827. Karol anulował nowe ordonanse i zdymisjonował Polignaca (30 lipca 1830), ale było już za późno; ministra aresztowano i skazano na dożywotnie więzienie (w 1836 zwolniono go na podstawie amnestii). Karol uciekł, później abdykował na korzyść wnuka. Powstańcy, podzieleni na republikanów sprzyjających mar­kizowi de Lafayette (1757-1834) i monarchis­tów opowiadających się za konserwatywnym księciem Orleanu, Ludwikiem Filipem (1773-1850), wiedli spory, aż wreszcie roz­wiązane mieszczańskie zgromadzenie ustawo­dawcze ogłosiło bezkrólewie i proklamowało królem Ludwika Filipa. Jego nieudolność i prawicowa polityka doprowadziły do upadku „monarchii lipcowej', FRANCUSKIEJ RE­WOLUCJI 1848 i powstania Drugiej Repub­liki.