FRANCUSKO-HISZPAŃSKA WOJNA

FRANCUSKO-HISZPAŃSKA WOJNA  1823.

Wielkie mocarstwa obserwowały z uwagą trwające prawie trzy lata frakcyjne walki w Hiszpanii, których celem było rządzenie krajem. Zaalarmowane uwięzieniem króla Hiszpanii Ferdynanda VII (1784-1833) przez uzbrojonych rewolucjonistów, prze­ciwników absolutyzmu, wielkie mocarstwa na Kongresie w Weronie w październiku 1822, mimo sprzeciwów Wielkiej Brytanii, upoważniły Francję do interwencji (patrz hiszpańska wojna domowa i przywrócenia Ferdynandowi tronu. 17 kwietnia 1823 francuskie wojska pod dowódz­twem Louisa Antoine'a de Bourbona, księ­cia Angouleme (1775-1844) przekroczyły Pireneje i wkroczyły do Hiszpanii serdecz­nie witane przez Basków i Katalończyków. Książę wysłał wojska, które miały oblegać San Sebastian, a sam rozpoczął natarcie na opanowany przez rewolucjonistów Madryt. Rząd rewolucyjny przeniósł się do Sewilli, natomiast komendant wojskowy Madrytu skapitulował i po kryjomu uciekł do Francji. Pozbawiony dowództwa garnizon w Mad­rycie nie był w stanie oprzeć się Francuzom, którzy zdobyli miasto i powierzyli władzę wybranemu przez Hiszpanów regentowi ma­jącemu pełnić ten urząd do powrotu Fer­dynanda. Z Madrytu Francuzi ruszyli na południe i rozpoczęli oblężenie Kadyksu, bronionego przez rewolucjonistów pod wo­dzą pułkownika Rafaela del Riego y Nuńeza (1785-1823). W Kadyksie więziony był Ferdynand, sprowadzony tam przez Kortezy (zgromadzenie ustawodawcze). Wojska Rie­go poniosły 31 sierpnia 1823 porażkę w bit­wie pod Trocadero, Kadyks poddał się Francuzom 23 września 1823 i uwolniony Ferdynand powrócił na tron. Odwołując wcześniejszą obietnicę amnestii dla rewoluc­jonistów, król wziął na nich bezlitosny odwet, któremu bezradnie przyglądały się wojska francuskie.