GHASSANIDÓW l LACHMIDÓW WOJNY

GHASSANIDÓW l LACHMIDÓW WOJNY Walki między cesarstwem bizan­tyjskim a Persją Sasanidów o panowanie na Półwyspie Arabskim wpłynęły na losy dwóch dynastii arabskich: probizantyjskich Ghassanidów, panujących w królestwie po­łożonym na części terenów obecnej Syrii, Jordanii i Izraela, oraz Lachmidów - w kró­lestwie Hira, w obecnym Iraku, sprzymie­rzonych z Persją. Oba królestwa toczyły nieustanne wojny, najczęściej na rozkaz Bizancjum lub Persji. Za panowania Al--Mundira III (503-554) Lachmidowie z pe­wnym powodzeniem walczyli z Ghassani-dami, ale w 528 ponieśli ciężką klęskę w walce z Al-Harit ibn Gabalą (zm. 569), który w rok później został ghassanidzkim królem. W połowie VI wieku Lachmidowie energicznie, lecz bez powodzenia najeż­dżali bizantyjską Syrię i Ghassanidów. W 583 ortodoksyjni przywódcy bizantyjscy, zniecierpliwieni wyznawanym przez Ghas­sanidów monofizytyzmem (herezja, według której natura boska i ludzka Chrystusa stanowią jedność), narzucili państwu Ghas­sanidów status wasala i wysłali wojska cesarskie, aby strzegły jego granic. W 602 dynastia Lachmidów wygasła wraz ze śmie­rcią ich ostatniego władcy wyznającego nestorianizm (doktryna głosząca, że Chrys­tus istniał w dwóch naturach - boskiej i ludzkiej - z czego wynikał wniosek, że Maria nie jest Matką Boską), przeciwko któremu występowała Persja. W VII w., w czasie podboju Arabii przez muzułma­nów, oba królestwa upadły i przestały istnieć. Patrz bizantyjsko-muzułmańskie wojny; muzułmański podbój persji