HABSBURGÓW l WALEZJUSZY WOJNA

HABSBURGÓW l WALEZJUSZY WOJNA 1547-1559. Po śmierci króla Francji Fran­ciszka I (1494-1547) jego syn i następca, Henryk II (1519-1559), wznowił wojnę Wa-lezjuszy z Habsburgami, a konkretnie wojnę przeciw cesarzowi Świętego Cesarstwa Rzym-

skiego Karolowi V (1500-1558), który jako Karol I rządził również Hiszpanią (patrz włoskie wojny między karolem v i fran­ciszkiem i). Po ANGIELSKO-FRANCUS-KIEJ WOJNIE 1549-1550 wojska francuskie w 1552 najechały Toskanię, ale 2 sierpnia 1553 poniosły klęskę w bitwie pod Marciano. Dowódca francuski Blaise de Montluc (1501P-1577) został oblężony w Sienie, która po zrzuceniu jarzma hiszpańskiego poddała się Francuzom. Wojska cesarskie pod wodzą Cosimo I Medici (1519-1574), księcia Floren­cji, zmusiły Francuzów po 15 miesiącach do kapitulacji (1554). W 1555 Siena wróciła pod panowanie hiszpańskie. Wojska francuskie wsparte przez siły papieskie wkroczyły do królestwa Neapolu (1556), ale w 1557 musiały się wycofać (patrz angielsko-francuska woj­na 1557-1560). Przy poparciu niemieckich ksią­żąt protestanckich Henryk opanował Metz, Toul i Yerdun w Lotaryngii (1552). Wojnę zakończył traktat z Cateau-Cambresis z 1559; Francja zrzekła się wszystkich roszczeń do terytoriów we Włoszech, z wyjąddem przy­granicznego regionu Saluzzo; Sabaudia i Pie­mont (oprócz Turynu i kilku miast) przeszły w ręce Emanuela Filiberta (1528-1580); Kró­lestwo Neapolu i Mediolan przejął król Hisz­panii Filip II (1527-1598), niezależnymi re­publikami pozostały jedynie Wenecja, Genua, Lukka i San Marino. Zachowała natomiast Francja swoje zdobycze w Lotaryngii.