HAITAŃSKIE POWSTANIE

HAITAŃSKIE POWSTANIE 1858-1859.  Po

prezydenturze Jeana Pierre'a Boyera (1776-1850), którego skorumpowane i gos­podarczo nieudolne rządy obalono w 1843, na Haiti nastał długi okres ucisku i niepo­kojów. W 1847, cztery lata po zamachu stanu, prezydentem Haiti został Murzyn Faustyn Elie Soulouąue (1785-1867), daw­ny niewolnik, który w 1849 proklamował się cesarzem Faustynem I. Faustyn rządził stosując niezwykle ostre represje, utrzymy­wał wystawny dwór i parokrotnie bez po­wodzenia usiłował podbić sąsiednią Domi­nikanę. Ostatecznie po krwawym powstaniu (1858-1859) został zdetronizowany. Rebelia była głównie dziełem Mulatów, którzy wcze­śniej popierali cesarza. Soulouąue uciekł i pozostał na wygnaniu. Przywódca powsta­nia, niegdyś jeden z generałów cesarza, Nicholas Fabre Geffrard (1806-1879), pro­klamował republikę, został prezydentem i starał się wprowadzić niezbędne reformy, jednakże z nikłym powodzeniem. Stany Zjednoczone uznały jego rząd w 1862. Rzą­dem wstrząsały ustawiczne powstania, aż w końcu w 1867 Geffrarda usunięto i skaza­no na wygnanie. W kraju ponownie zapa­nował chaos i rządy przemocy, kilkakrotnie wybuchały powstania (1870, 1874, 1876 i 1888-1889), aż wreszcie przywrócono po­rządek i prawo. Poważnym problemem były nadal wrogie stosunki panujące między Murzynami a Mulatami. Podobnie jak w Dominikanie, w drugiej połowie XIX w. krajem rządzili okrutni władcy, zajmujący się głównie dławieniem częstych powstań i odpieraniem najazdów.