HENRYKA VII WYPRAWA DO BRETANII PIERWSZA

HENRYKA VII WYPRAWA DO BRETANII PIER­WSZA 1488. Zostawszy królem Anglii (patrz dwóch Róż wojny 1455-1485), Henryk VII (1457-1509) zdawał sobie sprawę, że król Francji, Karol VIII (1470-1498), ma duże szansę opanowania księstwa Bretanii. Dzięki sympatii, jaką Bretania cieszyła się w Anglii, Henryk łatwo pozyskał pieniądze i wysłał na pomoc Bretanii trzy okręty wojenne z grupą ochotników. Skierował również poselstwo do Paryża i Bretanii. Francuzi jednak zwycięży­li Bretończyków i Anglików, a bretoński książę, Franciszek II (1435-1488), przyrzekł wydać swe córki za mąż tylko za zgodą Karola, który chciał poślubić jego córkę, Annę Bretońską (1477-1514). Anglia musia­ła zgodzić się na rozejm z Francją na warunkach traktatu w Sable. Henryka VII druga wyprawa do Bretanii 1489-1492. Po upływie dwóch tygodni od podpisania trak­tatu zmarł Franciszek II; Karol zgłosił teraz swe roszczenia do Bretanii i do córki Franci­szka, Anny. Grając na zwłokę, Henryk sprzyjał regencji w Bretanii, proponował mediację, obiecał Bretanii pomoc wojskową i zawarł sojusz z Hiszpanią, wzmocniony projektem dynastycznego małżeństwa Kata­rzyny Aragońskiej (1485-1536) z synem Henryka, Arturem (zm. 1502). Następnie wysłał wojsko do Bretanii. Jednakże Anna zgodziła się na poślubienie Karola, a Hiszpa­nia zawarła tajny sojusz z Francją (patrz „szalona wojna' 1488-1491). Henryk popły­nął do Francji (1490), obiegł Boulogne (1491) i przyjął propozycję pokojową. Zawarł traktat w Etaples (1492) i za cenę 745 tysięcy złotych koron zaniechał dalszej wojny. Bre­tania została włączona do Francji.