HISZPAŃSKA REWOLUCJA

HISZPAŃSKA REWOLUCJA 1868. Nasilający się despotyzm rządów królowej Hiszpanii Izabeli II (1830-1904) i jej skandaliczne życie prywatne skłoniły część ministrów do wzniecenia w lipcu 1868 puczu wojskowego, którego celem była detronizacja królowej. Pucz się nie powiódł; generałowie stojący na jego czele zostali skazani na wygnanie na Wyspy Kanaryjskie. Izabela udała się do Francji, by podpisać sojusz z cesarzem Napoleonem III (1808-1873), a w tym cza­sie, 18 września 1868, admirał Juan Bautista Topete y Carballo (1821-1885) ogłosił w Kadyksie (Hiszpania) proklamację rewo­lucyjną. Wkrótce w Madrycie i innych miastach wybuchło powstanie; królowa wró­ciła do kraju, powrócili również wygnani generałowie, między nimi także Juan Prim y Prats (1814-1870), który kierował nie­udanym powstaniem w 1866. 28 września 1868 w bitwie pod Alcolea w pobliżu Kor-doby wojska powstańcze dowodzone przez generała Francisco Serrano (1810-1885) pokonały zdecydowanie armię królewską pod wodzą generała Manuela Pavii y Lacy (1814-1896). Następnego dnia Izabela ucie­kła do Francji, w kraju ogłoszono jej de­tronizację. W Hiszpanii wrzało; powołano rząd tymczasowy, który obalił reakcyjne prawa, rozwiązał zakon jezuitów oraz inne zakony religijne, wprowadził powszechne prawo głosowania i wolność prasy. Serrano i Prim, stojący na czele rządu, zwołali zgromadzenie konstytucyjne (Kortezy), któ­re po uchwaleniu monarchii konstytucyjnej ogłosiło nową konstytucję. Patrz także kar­listów wojna druga 1873-1876; francus-ko-pruska wojna 1870-1871.