HISZPAŃSKO-MUZUŁMAŃSKA WOJNA

HISZPAŃSKO-MUZUŁMAŃSKA WOJNA 977- Muhammad ibn Abu Amir (939--1002) wspierany przez teścia, arabskiego wodza Kalbiego (zm. 981), pozbawił władzy, ale nie tronu, nieudolnego kalifa Kordoby Hiszama II (zm. 1034?) z dynastii Omaj­jadów. Później Kalbi zaczął obawiać się potęgi ibn Abu Amira i zawarł sojusz z chrze­ścijańskimi królami Leonu, Nawarry i Ka­stylii. Ibn Abu Amir zebrał armię złożoną z muzułmanów (Maurów), najechał w 977 Galicję (północno-zachodnia Hiszpania) i od­niósł zwycięstwo nad Kalbim, który zginął w walce. Następnie ruszył przeciw królowi Leonu, Ramirze III (962-982), i pobił go w bitwach pod Zamorą (981) oraz pod Si-mancas, gdzie wcześniej, w 939, hiszpańscy chrześcijanie pod wodzą króla Ramiry II (923P-950) zwyciężyli muzułmańskie wojska kalifa Abd ar-Rahmana IH (891-961). Z okazji zwycięstwa ibn Abu Amir przyjął honorowy tytuł Al-Mansur bi-Allah („zwycięzca dzięki Allahowi') i w okresie panowania Hiszama II sprawował jako regent władzę w mu­zułmańskiej Hiszpanii. W 982 w królestwie Leonu wybuchła wojna domowa; wywołał ją Yermudo II, zdobywając tron z pomocą wojsk Al-Mansura i chrześcijańskiego króla Nawarry. W 985 Al-Mansur zdobył Bar­celonę i podpalił miasto. W 987 Yermudo wypędził z Leonu najemników z Kordoby, wobec tego w 988 Al-Mansur najechał i zbu­rzył miasto Leon. W 989 Al-Mansur pod-

judził najpierw do buntu w Kastylii, potem pod pretekstem tłumienia buntu dokonał najazdu, odniósł pod Medinaceli zwycięstwo nad chrześcijanami i ściągnął haracz w za­mian za zawarcie pokoju. Wojska Al-Man-sura grabiły w Galicji, zabrały tam między innymi dzwony z katedry w świętym mieście Santiago de Compostela (997).