HISZPAŃSKO-MUZUŁMAŃSKA WOJNA

HISZPAŃSKO-MUZUŁMAŃSKA WOJNA W celu zdławienia powstania chrześcijańskiego w Kastylii (Hiszpania) Muhammad ibn Abu Amir al-Mansur (939-1002) wyruszył na czele wojsk muzuł­mańskich w górę rzeki Duero. W pobliżu Calatanazar natknął się na liczne siły chrześ­cijańskie (1001) i musiał się wycofać. Po śmierci Al-Mansura w 1002 jego syn, Abd al-Malik al-Muzaffar (zm. 1004?), został na jego miejsce regentem Kordoby, której ka­lifem był Hiszam II (zm. 1013?) z dynastii Omajjadów. Mimo zaostrzających się sporów wewnętrznych między przywódcami muzuł­mańskimi Abd al-Malik al-Muzaffar zwy­ciężył w kilku bitwach z chrześcijanami. Jego przedwczesna śmierć stała się powodem wybuchu otwartej wojny domowej. Władzę zdobył jego młodszy brat Szandżul (zm. 1009) i zmusił Hiszama do ogłoszenia go swoim dziedzicem. Doprowadziło to do buntu w Kordobie i abdykacji Hiszama na korzyść Muhammada II al-Mahdiego (zm. 1010), przeciw któremu wystąpili najemnicy berberyjscy i ich kandydat na kalifa, Sulej-man al-Mustain (zm. 1016). W 1009 zamor­dowano Szandżula. Z pomocą hrabiego San-chy Garcesa (zm. 1021) z Kastylii w lis­topadzie 1009 Berberowie obalili uzurpatora, kalifa Muhammada II, a potem połączone wojska chrześcijańsko-muzułmańskie złu-piły Kordobę i obwołały Sulejmana kalifem. Osłabienie centralnej władzy muzułmań­skiej przyczyniło się do powstania w całej Hiszpanii niepodległych emiratów i kró­lestw. Muhammad II zawarł sojusz z hrabią Barcelony Ramonem Borelłem I (zm. 1019) i jego bratem, po czym połączone siły muzułmańsko-chrześcijańskie wtargnęły do Kordoby, pokonały Berberów i w czerwcu 1010 spaliły miasto (Kordoba była siedzibą władzę muzułmańskiej Hiszpanii). Po odej­ściu połączonej armii Muhammad II został zamordowany i Hiszam zdołał odzyskać kalifat, jednakże na krótko, w maju 1013 bowiem zmuszono go do abdykacji po raz drugi. Zapanował chaos; o władzę rywalizo­wali Omajjadzi z dynastią Hammudydów i kalifat przechodził z rąk do rąk. W 1031 kalifat upadł całkowicie po wymuszonej rezygnacji panującego kalifa Hiszama III (zm. 1031); w ten sposób zniknął ostatni ślad jedności mauretańskiej Hiszpanii.