HISZPAŃSKO-MUZUŁMAŃSKA WOJNA

HISZPAŃSKO-MUZUŁMAŃSKA WOJNA 912- W Al-Andalus (Andaluzja, kraina w po­łudniowej Hiszpanii) o władzę walczyli arab­scy muzułmanie, Berberowie, i muwalladum (Hiszpanie, którzy przyjęli islam). Muzuł­mański emir z dynastii Omajjadów, Abd ar-Rahman III (891-961) zapewnił walczą­cym amnestię, ale nie przywróciło to spokoju. Emir podjął próbę opanowania Toledo, poli­tycznego centrum mauretańskiej Hiszpanii, ale mu się to nie udało. Jego 40-tysięczna armia odniosła zwycięstwo nad wojskami arabskiego buntownika ibn Hafsuna (zm. 917), złożonymi z secesjonistów i współple-mieńców. Abd ar-Rahman opanował większą część południowej i wschodniej Hiszpanii, choć buntownicy arabscy jeszcze przez pe­wien czas prowadzili z nim wojnę. W Galicji (północno-zachodnia Hiszpania), a zwłaszcza w królestwie Leonu, chrześcijanie hiszpańscy pod wodzą króla Ordono II (zm. 923) zwycię żyli Maurów, powstrzymując ich inwazję. W 921 Ordono przyszedłszy z pomocą chrześ­cijańskiemu królowi Nawarry, przegrał jed­nak bitwę z Maurami pod Val-de-Junquera. Synowie ibn Hafsuna walczyli dalej na dwie strony- z Abd ar-Rahmanem i hiszpańskimi królami, wreszcie w 928 poddali się Abd ar-Rahmanowi. Rok później Abd ar-Rahman został pierwszym kalifem (muzułmański przywódca religijny i władca polityczny) Kordoby. Na granicy muzułmańsko-chrześci-jańskiej dochodziło do częstych i krwawych walk. Patrz także muzułmański podbój hisz­panii