HYDASPES, BITWA NAD HYDASPES

HYDASPES, BITWA NAD HYDASPES 327 p.n.e. Aleksander Wielki (356-323) jako wódz nie miał sobie równych w czasach starożytnych; arcydziełem sztuki wojennej była bitwa nad rzeką Hydaspes, obecnie zwaną Dżehlam. W bitwach nad Granikiem i pod Issos Aleksander także musiał prze­prawić się przez rzekę (patrz aleksandra wielkiego podboje 334-323 p.n.e.; Issos, bitwa pod Issos 333 p.n.e.), ale nad Hydaspes napot­kał szczególne problemy: rzeka wezbrała, a przeciwnicy, Hindusi, mieli 200 słoni, których panicznie bały się konie. Ponadto grecki obóz położony na otwartej przestrze­ni był doskonale widoczny. Aleksander przygotował swe działania pod względem psychologicznym, gromadził łodzie i tratwy oraz zapasy żywności, prowadził ćwiczenia kawalerii, jego statki pływały po rzece. Te działania nie prowadzące do przeprawy uśpi­ły czujność Hindusów. Zostawiwszy w obo­zie główną część wojska, Aleksander wziął 15 tysięcy żołnierzy i poprowadził ich w gó­rę rzeki, przeprawił się na drugi brzeg, zwyciężył czołową grupę Hindusów rzuco­nych przeciw niemu, złożoną z jazdy i ryd­wanów. Gdy nadeszły siły główne przeciw­nika, Aleksander zaatakował częścią jazdy kawalerię lewego skrzydła przeciwnika. Gdy ten przerzucił na to skrzydło całą swą jazdę, i ta związała się walką, druga grupa kawale­rii Aleksandra skrycie wyszła na jej tyły i pobiła ją. Następnie jazda macedońska uderzyła na tyły piechoty hinduskiej, przed którą w pierwszym rzucie stały słonie. Alek­sander rozkazał własnej piechocie rzucać oszczepy w trąby słoni, toporami ciąć je w nogi. Osaczeni Hindusi przegrali, ale ich wódz, Poroś (zm. 321?), radża Lahauru, został przyjacielem Aleksandra, a później poprowadził go w dół rzeki Indus (patrz aleksandra wielkiego wyprawa do indii 327-325 p.n.e.). Najboleśniejszą stratą, jaką poniósł Aleksander w tej bitwie, była śmierć Bucefała, ukochanego konia; aby uwiecznić jego pamięć, król założył w pobliżu miasto Bukefala.