ILIRIJSKA WOJNA PIERWSZA

ILIRIJSKA WOJNA PIERWSZA 229-228 p.n.e. Greckie państwa zwykle unikały kon­taktów z wojowniczymi, barbarzyńskimi Ilirami. Natomiast ekspansywni Rzymianie postanowili przystąpić do rozmów z królową Teutą (wzmian. 230-220) z Ilirii, gdy ich kupcy zostali obrabowani i zamordowani w 230 przez piratów iliryjskich. Wojownicza królowa przyjęła rzymskich przedstawicieli bardzo wyniośle; w powrotnej drodze posłów zwabiono w pułapkę i zamordowano. Senat rzymski postanowił podjąć działania odweto­we. Rzymianie nie dopuścili do opanowania przez Ilirów sąsiednich państw-miast grec­kich. Ilirowie uprzedzili przybycie floty i armii rzymskiej (229) i obiegli port na Korfu, z którego korzystały okręty rzymskie. Rzymianie prawie bez walki uwolnili miasto od oblężenia. Królowa poddała się w 228, zrezygnowała z roszczeń terytorialnych i obiecała zapłacić kontrybucję. Zapewniw­szy bezpieczeństwo żeglugi między Italią a Grecją, Rzymianie zawiązali sojusz z Mace­donią, która znajdowała się na flance Ilirii. Druga wojna iliryjska 219 p.n.e. W 220 Demetriusz z Faros (zm. 214), władca Ilirii, zerwał pokój z 228 i najechał terytoria będące pod ochroną Rzymu oraz wznowił piracką działalność, która była przyczyną pierwszej wojny iliryjskiej. Zagrożeni równocześnie wojną z Kartaginą, Rzymianie musieli dzia­łać szybko. Demetriusz ufortyfikował wcześ­niej miasta Dinale i Faros, ale mimo to Dinale poddało się Rzymianom po siedmio­dniowym oblężeniu, a Faros, oblężone przez dwie wielkie armie rzymskie, skapitulowało po jednym dniu. Demetriusz uciekł. Powró­cono do warunków pokoju z 228.