INDONEZJI l MALEZJI WOJNA

INDONEZJI l MALEZJI WOJNA 1963-1966.

W 1963 „dożywotni prezydent' Indonezji Achmad Sukarno (1901-1970) odmówił uz­nania nowo proklamowanej demokratycznej Malezji (Federacji Malezji - Malaje, Sabah, Sarawak i Singapur; ten ostatni oderwał się w 1965 i stał się niepodległą republiką). Jego płomienne mowy zachęciły Indonezyj­czyków do wojny, której celem było „zgnie-cenie' Malezji, gdyż ta otrzymywała wojs­kową pomoc od Wielkiej Brytanii, i skutecz­ne zwalczanie partyzantów indonezyjskich przenikających na jej tereny, a zwłaszcza do Sabahu i Sarawaku (regiony na Borneo). Grupy spadochroniarzy indonezyjskich wy­lądowały w paru miejscach na Półwyspie Malajskim, a płetwonurkowie podłożyli bo­mby w porcie singapurskim. Wojna, choć prowadzona w ograniczonym zakresie, była niesłychanym obciążeniem finansowym dla Indonezji, którą ponadto wstrząsnęła próba zamachu stanu dokonana przez komunis­tów. Generał Suharto (ur. 1921), dowodzący armią indonezyjską, powstrzymał zamach stanu, a następnie w całym kraju przep­rowadził krwawą czystkę (szacuje się, że zabito 300 tysięcy komunistów i zwolen­ników lewicy). Sukarno, który zacieśnił więzy z komunistycznymi Chinami i popie­rany był przez Indonezyjską Partię Komu­nistyczną (PKI), nie zdołał odzyskać pełnej władzy w rządzie; gdy zastąpił antykomu­nistycznych członków rządu zwolennikami lewicy, w stolicy, Dżakarcie, i w innych miastach na Jawie wybuchły zamieszki (1966). W końcu musiał przekazać całą władzę wykonawczą generałowi Suharto, który został urzędującym prezydentem (1967), a później prezydentem z wyboru (1968). PKI została zdelegalizowana. Indo­nezja i Malezja rozpoczęły negocjacje po

kojowe w Bangkoku, l czerwca 1966 zgo­dziły się zakończyć działania wojenne, a 11 sierpnia podpisały traktat pokojowy w Dża­karcie.