INDYJSKA WOJNA DOMOWA

INDYJSKA WOJNA DOMOWA 1947-1948.

W 1947 podejmowano starania, by w przy­szłości Indie były nie tylko niezależne od Wielkiej Brytanii, ale stanowiły również jedno zjednoczone państwo obejmujące cały obszar Półwyspu Indyjskiego. Wysiłki po­szły na marne, ponieważ Liga Muzułmańska i Indyjski Kongres Narodowy nie mogły osiągnąć porozumienia, mimo iż Wielka Brytania dążyła do stworzenia federacji. Zamieszki między muzułmanami i hindu­sami (wyznawcami hinduizmu) w czasie „wielkiej masakry kalkuckiej', 16-20 sierp­nia 1946, rozprzestrzeniły się na wschód i zachód kraju. 14 sierpnia 1947 opub­likowano wiadomość o podziale półwyspu na Indie i Pakistan. 16 sierpnia wybuchła w Pendżabie wojna domowa między hin­dusami i muzułmanami, następnie walki objęły cały kraj. Co najmniej pięć i pół miliona uchodźców zmieniło miejsce za­mieszkania, przechodząc z zachodnich Indii do zachodniego Pakistanu lub odwrotnie, około 1,2 min przeniosło się ze wschodniego Pakistanu (Bangladesz) do zachodniego Bengalu, 400 tysięcy hindusów uciekło z Sindu w zachodnim Pakistanie do Indii. Zamieszki nie ustawały, prawdopodobnie około miliona uchodźców zginęło, gdyż pierwszy premier Indii Jawaharal Nehru (1889-1964) nie zgodził się na interwencję wojsk brytyjskich. Spór o Kaszmir stał się przyczyną indyjsko-pakistańskiej wojny 1947-1948, która zaostrzyła zarówno wzajemne stosunki, jak i problem uchodźców. Tysiące ludzi napłynęło do Delhi, gdzie doszło do dalszych rozruchów. Gdy bojownik o nie­podległość Indii i duchowy przywódca kraju Mahatma Gandhi (1869-1948) usiłował do­prowadzić do zgody, został zastrzelony przez bramińskiego zamachowca.